Bier zonder schuim

Aan het eind van het doodlopende jaagpad, langs het kanaal tussen Goes en de Oosterschelde, ligt een kleine haven met een gezellig café. ‘Het loze vissertje’. Een viskraam, het loempia-karretje van de Vietnamees; een klein podium en even verderop zie ik John aan de bar. Eerst maakt hij ruzie met een man die, volgens hem, voordringt. Als hij daarna aan de beurt is zeurt hij dat het bier zo duur is en eist hij een glas tot aan de rand vol met bier, dus zonder schuim.
“Hé oude reus, je bent toch nog gekomen”, roept hij, als hij mij ziet.
“Ik weet nog een goeie mop. Wil je ook een biertje? Trek eens aan mijn vinger”.
Hij zet het schuimloze bier aan zijn mond en geniet zichtbaar van de eerste slok, want die heeft hij nu immers gratis.

Wij ontmoetten oude vrienden en John stelt mij voor aan nieuwe. Er worden handen geschud, grappen en bier uitgedeeld. Na verloop van tijd neemt de spanning op onze blaas onhoudbaar toe en sluiten wij aan in de rij voor het toilet. Er blijken meer mensen te zijn die moeten ‘lozen’ hier achter in ‘het vissertje’. Ik ben gesteld op mijn privacy en wil liever achter de gesloten deur van de wc. Een kerel in een blauw geblokt overhemd is mij voor. Noodgedwongen kies ik voor één van de bakken aan de muur. John is al bezig,
“hè hè, ik blijf schuim pissen”.

Tik tik, tik tik, er komt een jongeman binnen. Met een rood witte stok losjes in zijn hand, tast hij de toiletruimte voor zich af. Hij houdt zijn hoofd een beetje vreemd schuin omhoog en vraagt:
“Is hier nog een plaatsje vrij?”
Ik kijk eerst naar hem en dan naar de deur. Die kerel op het toilet heeft hem op een kier laten staan.
“Die deur rechts naast jou, ga maar naar binnen, dan een kwartslag naar links draaien en gewoon recht vooruit piesen” antwoord ik. Naast mij wordt gegrinnikt.

“Godver”, klinkt het vanachter de deur.
“Zie je niet dat het hier bezet is, eikel, ben jij blind of zo?”. Ik houd het niet meer en duw John lachend voor mij uit de feestdrukte weer in. Voor het podium, waarop een dikke grijze man met zonnebril de blues zingt, dansen ukkenpukken van meisjes. Met vlechtjes in hun haar en crocqs in hun gekleurde kunststof klompjes, huppen ze vrolijk op en neer, totaal uit de maat. Hoe langer hoe bier worden hun moeders gezelliger en de verhalen van hun vaders steeds stoerder.

John port mij in de zij en als ik naar hem kijk staat hij iets voorover gebogen ongegeneerd hard te lachen. Beurtelings slaat hij op zijn knieën en op mijn schouder. Heerlijk, als John vervelend of vrolijk is. Dat is bij hem allemaal zó duidelijk en echt. Misschien dat ik daarom van hem hou. Ik kijk in de richting waar hij dubbelgeklapt met het glas bier in zijn hand naar wijst. Daar staat een man. Aan zijn chagrijnige blik is duidelijk te zien dat hij zich aan ons ergert. Hij draagt een blauw geblokt overhemd. Mijn blik glijdt verder omlaag. Van iets boven de knieholtes tot over zijn kuiten naar beneden is zijn broek….‘zeiknat’.