“En eh, die ja, die is echt heel leuk…” zei het meisje vertwijfeld terwijl zij haar oppakte. Haar nagels sloeg ze in de vloerbedekking, waardoor een harmonica-effect ontstond. Groot en lang, klein en dik, groot en lang. Een tik op haar nagels zorgde ervoor dat deze ingetrokken werden en dat de poes in de reismand gedaan kon worden. “Ze komt uit een huis met 70 in beslaggenomen zwaar verwaarloosde katten. Wij noemen haar Sherry en ze is ongeveer een jaar oud. Sinds twee maanden is zij bij ons. Zou je niet beter weten, dan denk je dat haar hobby ‘bang zijn’ is. Daar is Sherry de hele dag erg druk mee. Je kunt haar binnen twee weken ruilen voor geld terug. O ja, hier heb je een paspoort, voor de dierenarts, waar je nog twee weken gratis terechtkunt voor eventuele ziektes die ze hier heeft opgelopen.”

Thuisgekomen liet ik haar uit de mand. Ik kon niets kattigs aan haar ontdekken. Bijou is de naam die ik haar gaf, omdat Freddy Mercury daar een mooi liedje over had geschreven. In gedachten wenste ik haar geluk met haar nieuwe naam en onderkomen, omdat ik bang was dat zij van mijn stem zou schrikken.

Maandenlang was ik de muis, zij de kat. Wat zij heeft meegemaakt weet ik niet en wil ik ook niet weten. Getraumatiseerd als ze haar bekje geluidloos opendeed, kon het niet veel goeds geweest zijn. Bah. Mensen? Beestachtig! Ik schrok me rot toen ze voor het eerst mauwde, mét geluid. “hé, heb je nieuwe batterijen!” riep ik enthousiast, om beloond te worden met drie weken akelige stilte.

Ik ben zo blij dat Bijou bij mij terecht is gekomen, want een ander had haar misschien al lang weggedaan, omdat ze niet leuk was. De eerste keer dat ze drie seconden op schoot zat, zal ik nooit vergeten. Zo ging alles langzaam maar zeker.

Nu, 12 jaar later, is het een enorme vrijkous geworden. Praatjes zat, kapsones zelfs, waar nodig. In die 12 jaar heeft ze onder andere in het riool gelegen, een vriendje leren kennen in de buurt en is haar rattenstaart een heuse kattenstaart geworden. Ik hou zielsveel van haar en hoop dat ik nog lang van haar kan genieten.

Categorieën: Liefde

Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

7 reacties

Dinah · 27 oktober 2004 op 20:05

Goeie Column!

Wat mensen met dieren uit halen is ongeloofelijk maar vooral gevoelloos.
Geluukig heb je, met veel geduld, een prachtig dier ervoor teruggekregen.
Geniet ervan! 😉

pepe · 27 oktober 2004 op 21:37

Heel ontroerend geschreven…
Bijou een aai over haar bolletje en een compliment voor haar geduldige, liefdevolle bazinnetje!

Mup · 27 oktober 2004 op 22:29

Ai, en nu moet ik als hondenliefhebber iets positiefs gaan zeggen over katten 😉 Nee hoor, ik ga geen kat geven. Wel de hond even een koekje. Je had me ook op het verkeerde been, dacht in je eerste alinea een column over een jonge minnares te gaan lezen, bij een welgestelde man, die haar sieraden uit liet zoeken. Knap gedaan.
Poeslief verhaal,

Groet Mup.

Kees Schilder · 28 oktober 2004 op 07:21

Mooie column. Veel plezier met de poes

Snoppe · 28 oktober 2004 op 08:38

Ware er een onderscheiding voor, dan zou hij subiet en spontaan moeten worden verleend aan mevrouw Het Blok!
Hulde. Ik heb een behoorlijk aantal nazaten rondlopen in de buurt (want voor de operatie was ik een viriel baasje, al zeg ik het zelf) en voor het zelfde geld is het één van mijn koters die je van de wrede wereld hebt gered. Maar het kan natuurlijk ook een ex van me zijn.
In onze wereld stikken we in de ex-en.
Haal meer katten uit de lik, zou ik zo zeggen!
Enne… waar scheumt Bijou zoal rond, mevrouw Blok? Misschien leuk voor een blind date…

Mauw…

Terrey · 29 oktober 2004 op 00:49

prachtige column. en ook de groeten van Bella en Poes

Terrey

WritersBlocq · 29 oktober 2004 op 19:29

Bedankt allemaal, voor de poeslieve berichtjes! Kopje van Bijou en fijne weekendgroetjes van mij.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder