Black Magic

Mijn biertje is mooi groen gekleurd en mijn shaggie lijkt oneindig. Ik ben opvallend fris. Ook de wind waait in mijn rug en de regen valt omhoog. Het zit wel mee maar het is verwarrend. De wekker riep mij vriendelijk vanmorgen, fluisterde zacht dat wanneer ik zou willen, maar alleen als ik zou willen, dan zou er nu wellicht een gelegenheid zijn om langzaamaan uit bed te komen. Ik murmelde wat, draaide me licht glimlachend nog even om. Nee nu nog niet. Maar even later riep zij weer. Nog steeds zachtjes. Nog steeds aangenaam. Ik deed mijn ogen open en glimlachte naar de wekker. Ik sloeg mijn benen over de bedrand en zette mijn voeten in het zand. Ver weg ergens klonk rustige maar goed hoorbare vioolmuziek. Aangenaam zand . Lekker warm. Zacht ook. Om in weg te zakken. Met mijn voeten speelde ik even met het zand. Al lopend zette ik dit spelen voort. Ik liep langzaam de omgeving in mij opnemend richting badkamer. Geen spiegel, dat is vreemd maar ook wel prettig. Geen confrontaties. Dat past. Ik liep naar de douche, draaide aan de doucheknop en toen het water… het water uit de kraan was het water uit de zee. Het schuurde, masseerde en spoelde mij schoon. Zeewater, puur zeewater, muziek van de branding. Dromen, drijven, wegdromen, wegdrijven… Water en verder niets.
Op de zee volgde de rust. Als vanzelfsprekend. Liggen, even liggen. Met de aangename zeezoute smaak in mijn mond viel ik op de badkamervloer in een lichte slaap. De zon in het plafond verwarmde en droogde mij. Ik kon wel even voort.

Langzaam open ik mijn ogen en zie dat het schuim weer op mijn bier staat. Ook mijn shaggie brandt nog. Ik rook al uren hetzelfde shaggie. Lekker. Ik heb een mooie dag gehad. Ik moest maar eens op huis aan.
Buiten lijkt het vochtig. Maar ondanks de regen voelt het aangenaam. Er waait nog immer een warme wind wanneer ik mijn roze olifant bestijg en huiswaarts ga. Onderweg zing ik een lied. Een mij onbekend lied over hoop en vertrouwen. Het is herfst maar langs de weg en in het land staan de bomen in bloei. De bloei kent geen harde kleuren, geen simpele kleuren, slechts turquoise, indigo en aquamarijn. Het is mooi. Het hoort zo. Verderop in de winkelstraat waar ik door heen ga staan een zwarte man, een zwarte vrouw en twee kindertjes bij een etalage. Ze zoeken een hondje uit. Al zingend knik ik naar ze. Ze groeten mij vriendelijk terug.
Halverwege die zelfde straat staat aan de andere kant een gospelkoor. Vierenveertig mannen en vrouwen. Zij zwaaien en zingen het refrein van mijn lied. Enthousiast en swingend. Met opkomende tranen in mijn ogen zwaai ik terug.
Wat een bijzondere dag is dit toch denk ik bij mezelf. Het kan niet anders of dit is het begin van iets moois.
Thuis ben ik nog niet. Wel op weg.