Blazende zeehond aan de lijn

Ze moet hem niet – en dat is zacht uitgedrukt – terwijl hij haar nooit iets heeft misdaan. Dat weet ik zeker, want bij ieder bezoek heb ik haar gechaperonneerd. Toch begint ze al te grommen en te blazen, zodra ik haar met kooi en al op de behandeltafel zet. Ik maak het luikje aan de bovenkant open, negeer haar gemopper en wurm haar uit haar benarde positie. Zodra de dierenarts haar van me overneemt, begint ze te blazen. Hij kent haar ondertussen, mompelt: “Dag spook”, en zet haar zonder pardon op de weegschaal.

“Zeven kilo,” roept hij uit, “dat is echt veel te veel!” Ik knik bedremmeld; natuurlijk weet ik zelf ook best dat Cato met geen mogelijkheid meer slank te noemen is. Van een uitgesproken mager, speels en jong katje is ze uitgegroeid tot een dikke dame die af en toe verveeld een tik tegen haar speelgoedmuis geeft. Het grootste gedeelte van de dag slijt ze op een stoel. De nachten brengt ze op een kussen achter het bed van mijn dochter door. Om boven te komen, schrijdt ze treetje voor treetje de trap op, in een tempo dat niet echt katwaardig te noemen is. Voor de kattenbak moet ze de trap af. Dat doet ze in hetzelfde tempo.

De dierenarts vindt dat ze op dieet moet. Ik ben het roerend met hem eens en samen bespreken we de te volgen strategie. Ze mag nog maar zestig gram dieetvoer op een dag zegt hij, terwijl hij een injectiespuit in Cato’s vel steekt. Mijn dochter heeft haar inmiddels weten te kalmeren, zodat het blazen en grommen is gereduceerd tot een nauwelijks waarneembaar mopperen. Zonder protest wandelt ze even later haar kooitje weer in. De dierenarts grapt: “Ze lijkt meer op een zeehond dan op een kat.” Cato werpt hem vanachter de tralies een vernietigende blik toe en gromt zachtjes.

De dag erna gaat het fantastisch met het diëten. Onze kieskeurige dame trekt haar neus op voor de nieuwe dieetbrokjes. Van de dagelijkse hoeveelheid krijgt ze maar een gram of twintig binnen. Pas na drie dagen heeft ze de smaak van het nieuwe voer een beetje te pakken en dan wordt het een stuk lastiger. Voor haar en voor mij. Halverwege de dag heeft ze al dertig gram op. Ze probeert me er met smekende blik van te overtuigen, dat ik de resterende dertig gram best nu al kan geven. Ik heb met haar te doen, weet hoe sikkeneurig je kunt worden van een rammelende maag, maar geef niet toe. Gek genoeg ben ik de laatste dagen minder geneigd om tussendoortjes te eten. Uit onbewuste solidariteit, denk ik. Zo doen we allebei aan de lijn, onze blazende zeehond en ik.