Regelmatig worden we gekonfronteerd met dilemma’s die ons dwingen naar binnen te keren en onze beslissing op het aangeboden probleem te basseren op wat we werkelijk willen. Dat is, natuurlijk, als we ons gevoel van eigenwaarde en innerlijke vrede niet willen kwijtraken. Er zijn jammer genoeg teveel mensen die beslissingen nemen op hun werk of daarbuiten, aan de hand van wat ze denken dat het beste is om te overleven. Daardoor gaan ze dan akkoord met veranderingen die hun leven en dat van hun huisgenoten, tot een hel maken. Maar ze zijn nu eenmaal te bang voor onzekerheid om hun echte mening te uiten. Hoe verkeerd ten opzichte van de zelf! Als nieuwjaarspresentje kreeg ik een soortgelijke uitdaging gepresenteerd op mijn werk. Mij werd gevraagd om tijdelijk een collega’s taak over te nemen, tenminste gedeeltijk, hetgeen mij zou dwingen mijn positie als telecommuter (reizende werker) op te geven en elke dag in te checken op kantoor. Welnu, als er een ding is, dat ik in mezelf respecteer, is het wel werken in mijn eigen, geruststellende omgeving, op mijn eigen tempo, en in mijn eigen tijd. Ik functioneer zo het beste, en presteer er veel beter door. Ik ben door deze werkstijl in staat meer te verzetten dan ik zou doen op kantoor. Ik weet van mezelf dat het moeten zijn op dat kantoor elke dag, een grote ramp zou worden voor alle partijen, om maar niet te spreken van de rampzalige rit van- en naar het werk elke dag.
Na enig wikken en wegen, nam ik mijn beslissing: hoewel het waarschijnlijk zou betekenen dat ik aan het eind van die dag zonder baan en inkomen zou zitten, zou ik er niet voor gaan. Ik zou echter wel mijn goede wil om het extra werk van huis uit te doen uiten, maar duidelijk aangeven dat de condities waaronder ik de positie had geaacepteerd, namelijk mogen werken van huis uit, mij te heilig waren om op te geven. En dat was de waarheid.
Het is uiteindelijk deze besluitvaardigheid van mijn kant geweest, die heeft gemaakt dat het allemaal zeer bevredigend is afgelopen. Door te staan op mijn uitgangspunt, met een positieve uiting van flexibiliteit naar het willen helpen waar mogelijk, konden partijen zich vinden in een werkbare oplossing: het werk zou naar me toegepost worden, en ik zou de eindresultaten terug emailen.
Deze ervaring heeft me een belangrijke les geleerd: Velen onder ons geven te veel op omwille van zekerheid. Ik kan niet zeggen dat ik geen benauwde momenten had bij het idee zonder baan te komen te zitten, maar het idee om dagelijks uren op en neer te gaan rijden en nog eens 8 uren op dat kantoor door te brengen, stond me erger tegen dan de donkere onzekerheid van een leven zonder inkomen voor onbepaalde tijd. Ik wist dat ik, door toe te geven, de grote verliezer zou zijn, en dat kon geenszins de bedoeling zijn.
En geloof me, ik besef heus wel dat het niet elke keer zo vlekkeloos zal verlopen. Maar ja, niemand heeft een gladde en probleemloze reis belooft door dit leven, nietwaar? En dus zal ik de problemen aanpakken wanneer ze opdoemen. Maar ik vind dat niemand zijn ziel mag opgeven omwille van financiele zekerheid.
Wat ik dus hieruit geleerd heb?
1. Luister rustig naar elke verandering die je wordt aangeboden.
2. Neem de tijd om de voor- en nadelen van deze verandering af te wegen.
3. Keer in jezelf, en vraag je af wat je wilt opgeven, en wat voor jou de moeite van het offeren niet waard is.
4. Basseer daarop je beslissing.
5. Blijf op je strepen staan.
6. Wordt nooit boos op jezelf als de uitkomst niet positief blijkt. Je hebt gedaan wat je kon.
Ik kan niet garanderen dat dit zal werken voor elke kwestie en elk probleem. Ik begrijp die situaties waar mensen kleine kineren en ouders thuis hebben die afhankelijk zijn van hun inkomen voor brood op de plank. En ik begrijp dat je daarom soms offers moet brengen. Maar wat ik niet begrijp is het proces van zielemoord voor lichaamsoverleving. Overweeg dat eens.
0 reacties