Blikken tosti

Ik stond met mijn nieuwe auto in de ochtendfile. Plotsklaps gebeurde het: de vrachtwagen achter mij veranderde mijn auto in een blikken tosti door hem op mijn voorganger met trekhaak te schuiven. De politie, drie man sterk waarvan twee vrouwen, toonden hun administratieve kunsten bij het invullen van de schadeformulieren. Het mannetje was echt een haantje. Zo’n gesjeesde parkeerwachter die vond dat de politiepet hem prima paste. Deze pisvlek beschikte over een hoog ‘mevróúwtjesgehalte’. Daar stond ik dan, met mijn bibberlijf en dito lip, te handelen terwijl de adrenaline door mijn lijf gierde. “Mevróúwtje, u moet hier nog tekenen”, wijzend op het formulier. “Néé mevróúwtje, niet dáár! Híér, mevróúwtje”. Na tien ‘mevróúwtjes’ had ik het helemaal gehad met dat grootste drama van de hele botsing.

“Mevróúwtje, vult u even de Nederlandse nationaliteit in?” Ik keek hem vragend aan. “Kan toch niet missen mevróúwtje, er zit niets allochtoons in u”. Ik stond naast Fatima – de vrachtwagenchauffeuse – die een hoofddoek droeg. Eventjes, maar net te lang, was ik perplex.

“Ik heb nog nooit zo vaak ‘mevróúwtje’ op een dag gehoord, mánnetje”, siste ik hem giftig toe nadat ik mijzelf herwonnen had. “Ú bepaalt de áánsprééktitel, mevróúwtje”. “Jij moet vóóral lèkker zo dóórgaan” zei ik, mijn toon aan de zijne aanpassend en hem bekogelend met pissige blikken. De dag was behoorlijk heftig begonnen, maar ik vond het tijd voor strijd. Graag daal ik af tot het niveau van iemand die zich zo misdraagt.

Ik stak een sigaret op, wetend dat je een boete kunt krijgen voor het dumpen ervan. Sarrend genoot ik van zijn afkeurende blik, hem non-verbaal toeschreeuwend: “Pak me maar, het lijkt mij lekker als je mij op de bon slingert. Dan zorg ik dat jij je nooit zult vermenigvuldigen. Die treiter van je is een waardeloze aanschouwing, dus maak ik er een bouwpakket van zodat je een jaartje zoet bent met je wedergeboorte, menéértje. Vervolgens tover ik je ballen om tot toverballen, stuk pleur dat je d’r rondloopt. Nadat ik ‘homo’ heb geschoren in dat blonde schaamhaar op die rotkop van je, bel ik een paar ruige vrienden van me op die je een beurt geven. Héél hàrd, en héél làng”.

Tijdens deze innerlijke spreekbeurt was de helft van mijn peuk op. Vertwijfeld keek hij naar de as op de grond, de gloeiende andere helft in mijn hand en mijn vuurspuwende ogen. Met klotsende oksels en een natte bilnaad droop hij af naar zijn busje. Op een dag komt hij de ‘verkeerde’ tegen en dan rolt hij naar een invalidenbusje. Geen vrijwilliger zal zijn – nog zere – billen vegen.

Fatima en ik wisselden blikken van verstandhouding uit, woorden waren overbodig. Zijn collega’s waren overigens prima meiden, dat moet ook gezegd worden.