Breedbekteevee

‘Mijn god, wat een dikke speknek heeft die man. Oh, ja, en van opzij een lang achterhoofd!’
‘Moet je Marion de Hond zien, wat is ze vreselijk dik in die gestreepte trui. Zou ze weer zwanger zijn?’
‘Alle mannen zijn sinds vandaag bodybuilders geworden, toch wel een beetje verdacht, hè, lief?’
‘Kijk, die afgeplatte wereldbol dan, ons hele wereldbeeld is vervormd’.
We zuchten verbijsterd. Al zeggen we het niet hardop, we denken vast hetzelfde. Ons oude teeveetje, iets groter dan een puntenslijper is gisteren weggedragen. Afgedankt. Alleen maar, echt alleen maar, omdat hij tijdens het journaal, elke avond, om precies tien over acht, driemaal achter elkaar op zwart sprong, naar het videokanaal. Tweemaal een maand is hij bij de Tv-dokter wezen logeren en tweemaal teruggekomen met hetzelfde receptenbriefje op zijn gezicht: ‘We hebben de aangegeven storing niet waargenomen.’ Ik geef toe, we tilden ons steeds een breuk om hem in de auto te krijgen, maar toch…We besloten ten einde raad om de dokter een huisbezoek te laten doen. Zaten er helemaal klaar voor. In de ochtend nog aangezet en ja, hoor, na precies tien minuten ging hij braaf driemaal achter elkaar op zwart. Met een triomfantelijke zie-je-wel-hebben-we-het-niet-gezegd uitdrukking op ons gezicht zaten wij later met de man op de bank. Tuurden strak richting puntenslijper. Er gebeurde verdomme niks.

De specialist glimlachte zijn vaak geoefende ervaringsglimlach.’ Het is al een oudje en het gaat u toch weer reparatiegeld kosten. Misschien is een nieuwe een betere optie?’ De verkooptruc herkenden we natuurlijk meteen. We negeerden dat en besloten het een goed idee te vinden. ‘Toevallig zijn er nu showmodellen in de aanbieding’, voegde hij er nog aan toe.
We lieten er geen gras over groeien, temeer daar het grijze kleine kreng om tien over acht die avond drie keer uitging en het nieuws dus weer tot de bekende onsamenhangende boodschap maakte. Basta. Afgelopen.

De volgende ochtend om negen uur verlieten wij met wraakgevoelens het pand. In de winkel stonden een aantal breedbektevee’s op een rij. Groter dan we gewend waren, maar toch nog redelijk van formaat. Een verpleegkundige zeurde aan ons hoofd met vaktermen als plasmaschermen, LCD, 100 Herz, aantal pixels etc. Na een half uurtje wezen we het op één na kleinste beest aan en trokken huiswaarts. De kater lag op zijn favoriete plekje bovenop het oude apparaat te snorren.

De volgende avond werd de nieuwe gebracht. Was dat wel dezelfde maat als in de winkel? Veel groter toch? Hij beheerste onze hele kamer, vloekte met de bomen buiten.
Verslagen zagen we het oudje voor altijd verdwijnen. Er was geen weg terug.
En dus staarden we nu naar dikke nekken en uitgerekte gezichten met weemoed in ons hart.
Bijstellen bleek mogelijk. En nu heeft bijna elk programma voortaan twee grijze bakkebaarden. Maar Marjon de Hondt is zwanger- af en de wereld is weer rond.
Een hele geruststelling.

De kater kijkt treurig naar de smalle zijkant van het breedbekapparaat. Lekker op de warme beeldbuis liggen is voorgoed voorbij. Ook zijn wereldbeeld moet worden bijgesteld…