Breekbaar negativisme

Hoeveel verlies kan een persoon in zijn leven verdragen, voordat hij eindelijk definitief breekt.

Nog nooit heb ik om woorden verlegen gezeten om mijn gevoel of gemoedstoestand te omschrijven, maar jij hebt een dermate effect op mij dat ik verdoofd wordt in al mijn zintuigen. Lange tijd ben jij voor mij een houvast geweest in zeer moeilijke tijden, al was je niet altijd direct tot steun, ik voelde je aanwezigheid altijd. Jij was een flauwe zonnestraal boven een verregende moestuin, die de tragiek van de lelijkheid ervan, toch een penseelstreep kleur gaf. Je verwarmde mijn sombere gemoed met een aanstekelijke eerlijkheid en liefde, wees mij de weg in zeer moeilijke tijden, mij enkel daardoor al een doel gevend.

Het zijn vaak niet de grote gebaren die een blijvende indruk maken, het is de bereidheid en durf om iemand op zijn gebreken te wijzen, die ware liefde tonen op een soms harde pijnlijke manier. Jij liep niet weg voor mijn destructieve weg naar beneden, maar wees mij op het pad naar boven, wat wij samen geprobeerd hebben te bewandelen.

Ja, ik kan zeggen dat ik de weg terug heb gevonden, dat ik weer meer mogelijkheden dan obstakels zie, maar ten koste van wat. Ergens in dit hele proces zijn wij elkaar verloren, hebben wij samen maar toch alleen dezelfde weg bewandeld. Ik kan niet zeggen waar het precies fout is gegaan, want ik weet zelfs niet of ik van een fout mag spreken. Ik ben blind geweest voor de problemen in jouw eigen leven, die je weliswaar verzweeg door je liefde voor mij, maar waar ik in normale doen altijd oog voor gehad zou hebben. Mag ik mijzelf dit kwalijk nemen gezien de omstandigheden, ja want door het negeren van jouw problemen, heb ik uiteindelijk de afstand geschapen die er nu tussen ons is.

Liefde is uiteindelijk niet genoeg gebleken, want mijn god wat hou ik van jou. Je was in niets een vrouw die ik normaal aan mijn zijde zou hebben, maar was in alles een vrouw die ik daar de rest van mijn leven wilde hebben. De enige persoon die mijn diepste geheimen en mijn grootste angsten kent, en juist daardoor aan mijn zijde wilde staan. We hebben gevochten als kat en hond, vaker dan ons beide lief was, voor mij een teken hoe diep het gevoel bij ons beide zat. Er wordt niet voor niets gezegd dat haat en liefde dicht bij elkaar liggen, en om iemand daadwerkelijk lief te kunnen hebben, moet je een persoon ook pijn durven doen.

De terugweg uit mijn diepe dal, een pad geplaveid met breekbaar negativisme, blijkt voor nu een te groot obstakel om elkaar te blijven zien. Wij moeten nu ieder ons eigen weg weer vinden, om misschien ook elkaar weer ooit te vinden. Gek genoeg was de angst jou te verliezen lange tijd een verlammende factor om het contact te verbreken, terwijl nu de angst om jou op deze manier in mijn leven te houden, de drijfveer is om het contact te stoppen. Het is goed zo zoals het nu is en ik heb er een kalm sereen gevoel over, want de breuk die er nu is, is tevens de lijm voor een toekomstig contact.