Brief aan Willem Holleeder

Geachte heer Holleeder,

Nu de ter­ror­win­ter des doods defin­i­tief lijkt inge­tre­den, moest ik opeens aan u denken. Ik kreeg een soort Home Alone (Lost in New York)–achtig beeld waar­bij u á la Kevin McAl­lis­ter doel­loos door het besneeuwde park dwaalt. Stu­ur­loos en alleen, opge­jaagd door de boeven. Met dat treurige muziekje op de achtergrond. Hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik besefte dat de vergelijk­ing zo gek nog niet is. Na even door Cen­tral Park ged­waald te hebben, ont­dekt Kevin namelijk dat hij de cred­it­card van zijn vader bij zich heeft, en dat hij boven­dien kan schuilen in het leegstaande huis van zijn oom. Zo zal het bij u ook ongeveer gegaan zijn toen u vrij kwam. Hoo­guit met het ver­schil dat u niet heel lang door Ams­ter­dam heeft ged­waald voor­dat u een plan had, dat u niet uw vaders maar Freddy Heinekens geld heeft en dat uw huis gewoon gemeu­bileerd is.

U bent een fascinerend figuur. On-Nederlands. U bent de Maf­fioso in een land vol kruimeldieven. Het type gang­ster zoals we die ken­nen – daar gaan we weer – uit films over de droog­leg­ging in Amerika in de jaren twintig. Zo’n Al Capone-achtig type met een hoed, een lange regen­jas en een tommy gun. U heeft in de mod­erne ver­sie natu­urlijk de hoed en jas ingewis­seld voor een zon­nebril en een Vespa, maar die tommy gun zou nog steeds goed kunnen.

Als heden­daagse Clyde zon­der Bon­nie bent u dus on-Nederlands. Des te inter­es­san­ter is het dat u ervoor koos om toch hier te bli­jven na uw vri­jlat­ing. Ik ga er ten­min­ste vanuit dat dat een keuze was, want u heeft natu­urlijk ergens in een gat in de grond (onder het kruis op de schatkaart) een zak met geld liggen. U had makke­lijk weg gekund naar een of ander obscuur land zon­der uitlev­er­ingsver­drag met Ned­er­land. In plaats daar­van ging u een biertje drinken in een kroeg in de Jor­daan. Het was een biertje dat in alle jour­naals en kran­ten werd besproken.

Uw luchtige opstelling draagt alleen maar bij aan de mythevorm­ing. Bent u dan echt zo onaan­tast­baar? Als Albert Ver­linde u weet te vin­den, zou het de leg­ers Poolse huur­mo­or­de­naars en Rus­sis­che oud-KGB agen­ten die achter u aanzit­ten immers ook moeten lukken. Waarom haalt nie­mand de trekker over? Dur­ven ze niet? Betaalt u ze méér? Von­den uw mensen hen eerder dan zij u?

Of bestaan ze gewoon niet, die mensen die met u willen afreke­nen? Hebben wij die mensen erbij bedacht om uw ver­haal nog smeuïger te maken? Wij ster­velin­gen vin­den het namelijk wel span­nend om in u een soort polder-Godfather te zien. We hopen alle­maal stiekem op een Western-achtige shootout tussen u en een bonkige Rus op de P.C. Hooft­straat op klaar­lichte dag. Weet u waarom? Omdat we dat altijd in films zien en u onze beste kans bent op het realis­eren van zo’n span­nend plot.

Wat u zou moeten doen, is lezin­gen geven aan reclamemak­ers, branding-specialisten, imago-experts en meer van dat soort snelle jon­gens met gladde praat­jes. Die kun­nen alle­maal nog heel wat van u leren. Een vero­ordeelde ontvo­erder en afperser, die boven­dien ver­moedelijk schuldig is aan ver­schil­lende moor­den, maar des­on­danks kan reke­nen op de sym­pa­thie en bewon­der­ing van een groot deel van het land. Dat lukt die snelle jon­gens met gladde praat­jes met geen hon­derd­duizend social­me­dia campagnes!

Groeten,

Boudewijn.

PS. Kent u dat grapje dat een Hol-leeder gewoon een deftig woord is voor een leren string? Vond ik best grappig.