Briller par son absence

Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en vurig voorstander van gezamenlijke strikefighters, de tuin binnenliep, stond zijn 25 jaar jongere huishoudster Laura daar juist met haar neus in de lucht.
“Waar is dat nu weer goed voor?” vroeg Mr. Moshavot schamper.
“Ik snuif de lente op Meester,” antwoordde Laura. “En ik geniet ervan.”
Mr. Moshavot deed er het zwijgen toe. Vrouwen zijn vreemdslachtige wezens, dacht hij. Hoe kun je in ’s hemelsnaam een seizoen inhaleren? Het zal wel weer met dat new age te maken hebben, daar was Laura nogal gevoelig voor. Mr. Moshavot zeeg neer in de grootste fauteuil uit zijn tuinameublement, en beschouwde Laura [i]von Kopf bis Fuß[/i], zonder hierbij ook maar het minste spoortje van gêne aan de dag te leggen.
Laura was lang, blond, mooi en intelligent, een combinatie waar Mr. Moshavot veel voor moest betalen, maar dat had hij er graag voor over, want Laura was niet alleen een lust voor het oog, zij bestierde ook met grote vaardigheid het huishouden, en liet hem op regelmatige basis delen in haar submissieve uitspattingen.

“Is je rokje niet wat erg kort?” vroeg Mr. Moshavot. “Zo warm is het nu ook weer niet, en van dit frisse windje gaan je benen blozen.”
Laura keek Mr. Moshavot niet-begrijpend aan.
“Dat is een metafoor,” sprak Mr. Moshavot enigszins neerbuigend. “Blozen staat voor kippevel krijgen.”
Laura lachte.
“Dat valt mee Meester,” zei ze. “Het rokje is een eerbetoon aan Martin Bril, die deze week overleed. Hij schreef elk voorjaar een column over ‘rokjesdag’ als in de ontluikende lente de dag aanbrak dat vrouwen zich weer met blote benen durfden te tonen.”
“Wie is Martin Bril?” vroeg Mr. Moshavot.
“Kent u die niet?” zei Laura verbaasd. “Hij heeft een aantal boeken op zijn naam staan, maar schreef vooral stukjes in de Volkskrant.”
“De Volkskrant,” zuchtte Mr. Moshavot. “Voedsel voor links liederlijke luibollen.”
“U doet die krant te kort Meester,” repliceerde Laura op besliste toon. “En Bril ook. Hij was een goed observeerder en wist als geen ander het alledaagse in woorden te vangen. Ik zal morgen een van zijn boeken voor u meebrengen.”
Terwijl Laura deze woorden sprak, draaide zij zich richting Mr. Moshavot.
“Zal ik u eens kippevel bezorgen?” vroeg zij toen.
Mr. Moshavot keek haar vragend aan.
“Dat is een metafoor,” zei Laura zonder enig dedain. “Kippevel bezorgen staat voor laten blozen.”
Zonder een reactie af te wachten ontdeed zij zich van haar rokje, dat vrolijk droefgeestig met de lentewind wegfladderde.