Het had een hele leuke les moeten worden, vandaag in groep 3.
We werken over voeding, dus ik had een geweldig idee. Ik ben de gelukkige bezitster van een broodbakmachine. Erg leuk.
Toen ik dat apparaat een paar jaar geleden voor mijn verjaardag kreeg, was ik geheel in de ban van het broodbakken. Maar zoals dat met veel hypes gaat, zo verdween deze ook weldra van het toneel. Na een aantal maanden van bakken, verzamelen en uitproberen van recepten, erover praten met vriendinnen en het laten proeven van de meest heerlijke broden, verdween ook dit apparaat ergens achter in een kast.
En ik haalde weer gewoon brood bij de bakker of bij de supermarkt.

Maar nu kwam de broodbakmachine weer eens echt goed van pas! Bepakt en bezakt kwam ik vanmorgen de klas in; een grote tas waar het wonderapparaat inzat en een boodschappentas met meel, gist, boter, rozijnen, krenten, zout en nog wat handige spullen zoals een weegschaal, een maatbeker, een snijplank en een broodmes.
Ik had er zin in.

Helaas was ik het instructieboekje kwijt, dus moest ik afgaan op mijn ervaring van een paar jaar geleden. Ik wist een ding zeker: ik ging niet het lange programma laten draaien, want dan zou het drie uur duren voordat het brood klaar zou zijn.
Veel te lang om de aandacht van de kinderen nog vast te kunnen houden. Nee, ik ging voor het supersnelle, korte programma.

Het begon leuk. Een klassengesprek over wat er allemaal in een brood zit, wat een recept is, waar een weegschaal toe dient en waar je een maatbeker voor nodig hebt.
Ik vertelde dat ik een krentenbrood ging maken.
De meeste ingrediënten deed ik in het bakblik en de kinderen mochten om de beurt komen kijken. De broodbakmachine zou eerst gaan kneden, dan ‘pauze’ om het deeg te laten rijzen, dan weer ‘pauze’ en dan zou er een ‘piep’ klinken, als teken dat nu de rozijnen, de krenten en ander lekkers er aan toegevoegd zou kunnen worden.

Ja, mis. Dat werkt zo bij het lange programma. Maar niet bij het superkorte, snelle programma, waarbij je binnen anderhalf uur een kant en klaar brood hebt. Toen die piep niet kwam, begon dit pas bij mij te dagen. Shit.

Maar de juf was slim. Ik vroeg, welke kinderen er niet van rozijnen hielden. Het gros van de klas had een bloedhekel aan krenten en rozijnen! Ze gingen voor een puur, naturel brood! Mooi zo! Het geluk lachte me weer toe.

De klas had ademloos toegekeken toen ik het apparaat instelde. Maar ze keken bezorgd toen er rook uit de machine kwam. Ik was ook bezorgd. Het stonk ook wel.
Maar ik hield de moed erin, en na een poosje verdween gelukkig de stank en kon de klas weer ademen. Ik ook.

Toen leek het toch echt te gaan lukken. Het begon heerlijk te ruiken in de klas. Intussen had ik de teleurstelling van het niet toe kunnen voegen van krenten en rozijnen verwerkt en verheugde ik mij op de gezichtjes van de kinderen als ze zo’n lekker, knapperig, zelfgebakken brood zouden proeven.
De roomboter en de suiker stonden al klaar.

Terwijl het in de klas steeds lekkerder ging ruiken maakten de kinderen een werkblad over de bereiding van brood. Maar de hele tijd keken ze toch naar het apparaat.

Piep! Piep! Piep!
Hoera! Hoera! Hoera!
Het brood was klaar.
Ik deed het deksel open. En daar, ergens beneden op de bodem van het bakblik lag iets kleins. Ik keerde het blik om, en met een doffe klap viel er een klein, vierkant stuk uit, van ongeveer drie centimeter hoog.
Het brood.
Dit moest ik dus zien te verdelen onder 33 kinderen. Ik vertelde de kinderen dat het brood eigenlijk iets groter had moeten zijn, maar dat ik dit korte programma nog nooit eerder had gebruikt.

Ze waren heel sportief. Ik heb het ‘brood’ in minuscule brokjes gesneden, net zolang, totdat ik 33 brokjes had. Voor zover dit lukte met die knetterharde korst.
Boter en suiker liet ik maar zitten, dat kreeg ik er nooit op!
Ik had er flink de balen van. Tjonge, had ik me dáárvoor zo uitgesloofd! Extra vroeg de deur uit om al die boodschappen te halen… En had ik nu maar het normale vertrouwde programma op mijn machine gevolgd…

Terwijl ik in stilte mopperend op mezelf de rotzooi weer aan het opruimen was, bereikten enthousiaste geluiden mijn oren…

“O juf, wat héérlijk! Dit is het lekkerste brood dat ik ooit heb geproefd!” Blije gezichtjes. Stralende ogen.

Toen snapte ik het. De les was voor mijzelf wel mislukt, net als het brood, maar de kinderen wisten natuurlijk niets van de doelen die ik mijzelf gesteld had.
Voor hen was het gewoon feest geweest. In plaats van rekenen brood bakken! Zij zullen thuis waarschijnlijk verteld hebben: “Het was vandaag heel gezellig op school. We gingen brood bakken en het rook heel lekker in de klas. En het brood smaakte heel erg lekker!”

Ach ja, laat ik maar optimistisch blijven…

Categorieën: Diversen

DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

12 reacties

DriekOplopers · 22 maart 2008 op 11:35

Nou ja, niets aan de hand: de kinderen vonden jouw speculaas heerlijk. 😀 En gelukkig kook je thuis wél heel lekker.

*wrijft tevreden over bol buikje*

SIMBA · 22 maart 2008 op 11:42

Leuk geschreven DO!
En inderdaad, dat snelbakprogramma is 3x niks.
Goed brood heeft tijd nodig.

pally · 22 maart 2008 op 13:59

Leuke column, Do! en leuk hoe je met ‘jouw kinderen’ omgaat. Klasse! met recht. En natuurlijk was het voor hun gelukt.Daar kunnen volwassenen soms nog wat van leren. De weg naar het produkt toe was veel belangrijker dan het resultaat… :wave:

groet van Pally

Dees · 22 maart 2008 op 14:40

Tsja DO, jij kunt toch veel beter schrijven dan dit? Al die enters, een hakkerig verhaal, als een bbm die elke 20 seconden piept. Zonde, want ik denk dat je meer brood had kunnen bakken van deze column. Jij zeker.

Ff offtopic, het gedodo onder jullie columns; zijn jullie een stel ofzo? 😉

Mosje · 22 maart 2008 op 15:04

Godallemachtig, Desa heeft je met haar reactie aan het kruis genageld. Nou ja, wel toepasselijk in deze dagen.
En terecht, want met hoogmoed beschrijf je een door jou uitgevoerde, wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging.
Foei Trudy toch.
En je komt uit op, nota bene, 33 stukjes brood. 33, de leeftijd die Jezus heeft bereikt.

Bedenk dat hoogmoed voor de val komt.

DreamOn · 22 maart 2008 op 15:19

@Mosje: de reactie van Dees heeft betrekking op mijn column. Dat mag. Dat is leerzaam en daar kan ik wat mee.

Wat jij doet, is pure provocatie. Dit is al de tweede keer dat je vloekt in een reactie op mijn column. Volgens mij doe je dit, omdat je weet dat ik christen ben.
En als je een beetje respect voor me zou hebben, dan zou je dit soort dingen (aan het kruis genageld, de leeftijd die Jezus heeft bereikt, enz.) niet zeggen. Pasen betekent heel veel voor mij.

Ik word een beetje misselijk van jouw reactie.

DO.

lisa-marie · 22 maart 2008 op 17:03

Hij is leuk en ik kan mij die gezichtjes van de kinderen al voor mij zien.
Voor hun was het gewoon het lekkerste brood! 😀

Li · 22 maart 2008 op 22:06

Het werd dus een DOzijnen Brood:-D
Leuke column Do, maar ik denk dat het in tt nog leuker was gewees! 😉

Neuskleuter · 23 maart 2008 op 18:58

De laatste zin was voor mij niet nodig geweest, maar verder was het erg leuk om te lezen! Een warm broodverhaal en een wijze les voor allemaal.

KawaSutra · 24 maart 2008 op 11:17

Tja, wie een brood bakt voor een ander…..

Maar ik houd wel van van die onderwijservaringen. Een volwassene kan vaak nog het meeste leren van een kind.

Bitchy · 25 maart 2008 op 05:11

[quote]Maar ze keken bezorgd toen er rook uit de machine kwam. Ik was ook bezorgd. Het stonk ook wel[/quote].

Een broodmachine die jaren in de kast heeft gestaan? Heb je enig idee hoe stof stinkt als het gebakken wordt? 😉

Na het lezen van dit soort columns heb ik altijd het gevoel om me toch maar te laten inschrijven op de PABO (of heet dat tegenwoordig anders?)

DreamOn · 25 maart 2008 op 17:55

@Bitchy: ik had het apparaat van tevoren wel goed schoongemaakt hoor! Maar kennelijk niet schoon genoeg… 🙁
Ja, het heet nog steeds PABO! Waarom heb je dat gevoel dan? Ben ik wel benieuwd naar…

Groetjes DO.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder