Brood bakken

Het had een hele leuke les moeten worden, vandaag in groep 3.
We werken over voeding, dus ik had een geweldig idee. Ik ben de gelukkige bezitster van een broodbakmachine. Erg leuk.
Toen ik dat apparaat een paar jaar geleden voor mijn verjaardag kreeg, was ik geheel in de ban van het broodbakken. Maar zoals dat met veel hypes gaat, zo verdween deze ook weldra van het toneel. Na een aantal maanden van bakken, verzamelen en uitproberen van recepten, erover praten met vriendinnen en het laten proeven van de meest heerlijke broden, verdween ook dit apparaat ergens achter in een kast.
En ik haalde weer gewoon brood bij de bakker of bij de supermarkt.

Maar nu kwam de broodbakmachine weer eens echt goed van pas! Bepakt en bezakt kwam ik vanmorgen de klas in; een grote tas waar het wonderapparaat inzat en een boodschappentas met meel, gist, boter, rozijnen, krenten, zout en nog wat handige spullen zoals een weegschaal, een maatbeker, een snijplank en een broodmes.
Ik had er zin in.

Helaas was ik het instructieboekje kwijt, dus moest ik afgaan op mijn ervaring van een paar jaar geleden. Ik wist een ding zeker: ik ging niet het lange programma laten draaien, want dan zou het drie uur duren voordat het brood klaar zou zijn.
Veel te lang om de aandacht van de kinderen nog vast te kunnen houden. Nee, ik ging voor het supersnelle, korte programma.

Het begon leuk. Een klassengesprek over wat er allemaal in een brood zit, wat een recept is, waar een weegschaal toe dient en waar je een maatbeker voor nodig hebt.
Ik vertelde dat ik een krentenbrood ging maken.
De meeste ingrediënten deed ik in het bakblik en de kinderen mochten om de beurt komen kijken. De broodbakmachine zou eerst gaan kneden, dan ‘pauze’ om het deeg te laten rijzen, dan weer ‘pauze’ en dan zou er een ‘piep’ klinken, als teken dat nu de rozijnen, de krenten en ander lekkers er aan toegevoegd zou kunnen worden.

Ja, mis. Dat werkt zo bij het lange programma. Maar niet bij het superkorte, snelle programma, waarbij je binnen anderhalf uur een kant en klaar brood hebt. Toen die piep niet kwam, begon dit pas bij mij te dagen. Shit.

Maar de juf was slim. Ik vroeg, welke kinderen er niet van rozijnen hielden. Het gros van de klas had een bloedhekel aan krenten en rozijnen! Ze gingen voor een puur, naturel brood! Mooi zo! Het geluk lachte me weer toe.

De klas had ademloos toegekeken toen ik het apparaat instelde. Maar ze keken bezorgd toen er rook uit de machine kwam. Ik was ook bezorgd. Het stonk ook wel.
Maar ik hield de moed erin, en na een poosje verdween gelukkig de stank en kon de klas weer ademen. Ik ook.

Toen leek het toch echt te gaan lukken. Het begon heerlijk te ruiken in de klas. Intussen had ik de teleurstelling van het niet toe kunnen voegen van krenten en rozijnen verwerkt en verheugde ik mij op de gezichtjes van de kinderen als ze zo’n lekker, knapperig, zelfgebakken brood zouden proeven.
De roomboter en de suiker stonden al klaar.

Terwijl het in de klas steeds lekkerder ging ruiken maakten de kinderen een werkblad over de bereiding van brood. Maar de hele tijd keken ze toch naar het apparaat.

Piep! Piep! Piep!
Hoera! Hoera! Hoera!
Het brood was klaar.
Ik deed het deksel open. En daar, ergens beneden op de bodem van het bakblik lag iets kleins. Ik keerde het blik om, en met een doffe klap viel er een klein, vierkant stuk uit, van ongeveer drie centimeter hoog.
Het brood.
Dit moest ik dus zien te verdelen onder 33 kinderen. Ik vertelde de kinderen dat het brood eigenlijk iets groter had moeten zijn, maar dat ik dit korte programma nog nooit eerder had gebruikt.

Ze waren heel sportief. Ik heb het ‘brood’ in minuscule brokjes gesneden, net zolang, totdat ik 33 brokjes had. Voor zover dit lukte met die knetterharde korst.
Boter en suiker liet ik maar zitten, dat kreeg ik er nooit op!
Ik had er flink de balen van. Tjonge, had ik me dáárvoor zo uitgesloofd! Extra vroeg de deur uit om al die boodschappen te halen… En had ik nu maar het normale vertrouwde programma op mijn machine gevolgd…

Terwijl ik in stilte mopperend op mezelf de rotzooi weer aan het opruimen was, bereikten enthousiaste geluiden mijn oren…

“O juf, wat héérlijk! Dit is het lekkerste brood dat ik ooit heb geproefd!” Blije gezichtjes. Stralende ogen.

Toen snapte ik het. De les was voor mijzelf wel mislukt, net als het brood, maar de kinderen wisten natuurlijk niets van de doelen die ik mijzelf gesteld had.
Voor hen was het gewoon feest geweest. In plaats van rekenen brood bakken! Zij zullen thuis waarschijnlijk verteld hebben: “Het was vandaag heel gezellig op school. We gingen brood bakken en het rook heel lekker in de klas. En het brood smaakte heel erg lekker!”

Ach ja, laat ik maar optimistisch blijven…