Broodje spontaan

Jou moet ik even spreken zegt het meisje. Ik keer me om en zie twee blauwe ogen, een vriendelijke lach, donker krullend haar en een goed karakter.
Ze lacht. Ik lach terug. “Eh ja, zeg het ‘ns”, zeg ik. “Ik zoek iets waar ik een broodje kan eten en waar ze goede cappuccino’s serveren, weet jij misschien iets?”, vraagt ze terwijl ze me met lachende ogen aankijkt. Bij mij thuis denk ik, maar dat zeg ik niet. “Ehm, geen idee eigenlijk, tja broodjeszaken zat maar de cappuccino’s daar zijn altijd belachelijk slecht. Je kent het wel, van die cappuccino’s met een berg cacao erover die smaken naar een zakje”. Het meisje lacht. Ik kijk wat ongemakkelijk weg. Nu of nooit denk ik. “Ehm, zullen we anders samen een cappuccino vergelijkend warenonderzoek starten?” Ze lacht en vindt het een goed plan.

Amper drie minuten later zitten we op een roodleren bank voor het raam van een broodjeshuis. Zij gaat voor brie met honing en walnoten, ik voor zalm met kappertjes en een iets te frisse dressing. We praten over koetjes en kalfjes terwijl het buiten pijpenstelen begint te regenen. Ze plukt constant met korte draaiende bewegingen aan haar lange donkere haren. Ik krijg het warm en trek mijn jas uit. Mijn notitieboekje valt uit mijn binnenzak. Ze pakt het op en begint er meteen in te bladeren. “Hmm”, zegt ze verbaasd. “Ben je schrijver ofzo?” “Neuj, niet echt”, zeg ik. “Ik moet af en toe alleen wat creatief van me af pennen, ik weet eigenlijk ook niet waar die drang vandaan komt.” “Interessant”, zegt ze al bladerend.
We bestellen nog een broodje en vervolgens ga ik naar de wc. Wanneer ik terug kom staan de broodjes al op tafel. Lekker, vinden we allebei.
We eten en ondertussen praten we honderduit over wat ons zoal bezighoudt. Voor de toevallige passant moet het geleken hebben alsof we elkaar al jaren kennen.
Dan kijkt het meisje opeens verschrikt op haar horloge. “Oh shitttt, ik had tien minuten geleden al weg moeten zijn.” Snel gooit ze wat geld op tafel, knipoogt en roept “het was gezellig, zouden we vaker moeten doen!” Vervolgens rent ze de zaak uit, mij in verwarring achterlatend.
Oké, dat was een vrij abrupt einde. Ik baal want ik vond haar leuk. Jammer, want haar zie je dus niet meer terug, denk ik bij mezelf.
Ik reken af en loop de zaak uit richting mijn fiets. Na tien minuten fietsen door de nog natte straten van de stad ben ik weer thuis. Eenmaal thuisgekomen graai ik mijn notitieboekje uit mijn binnenzak en plof met een kop koffie op de bank. Ik wil wat dingen noteren over het zojuist gebeurde. Op zoek naar een lege pagina stuit ik ineens op een onbekend handschrift. Ik lees het volgende:
____________________________________________
Hugo, ik schrijf dit terwijl jij naar het toilet bent…

Broodjes waren lekker, gesprek was interessant, Hugo is leuk, cappuccino’s…. oeps, vergeten! Volgende keer samen cappuccino drinken?

Liefs Mariëlle, 06********
____________________________________________

Hoe een saaie dag in de stad toch nog verrassend kan eindigen!
Ik vind het prachtig en voel opeens een grote glimlach opkomen.

En Mariëlle? Hoor ik je denken. Het is uiteindelijk niks geworden tussen ons. Althans, niks relationeels.
Maar we zijn nog regelmatig samen in de stad te vinden. Dan drinken we cappuccino, soms met een broodje erbij…