Daar gaan we weer! Dat was wat ik dacht.
Het was maandag en we waren net terug van een zonvakantie. Onze relatie zat nog in het zogenaamde beginstadium alhoewel twee maanden voor sommige mensen al een prestatie op zich is.
Impulsief besloten we op een woensdag een vakantie te boeken. De zaterdag erop vertrokken we. De twee maanden voor deze zaterdag waren heerlijk en voelden echt en goed. Tot deze bewuste dag. Vanaf toen werd alles anders.
Jou moet ik even spreken zegt het meisje. Ik keer me om en zie twee blauwe ogen, een vriendelijke lach, donker krullend haar en een goed karakter.
Ze lacht. Ik lach terug. “Eh ja, zeg het ‘ns”, zeg ik. “Ik zoek iets waar ik een broodje kan eten en waar ze goede cappuccino’s serveren, weet jij misschien iets?”, vraagt ze terwijl ze me met lachende ogen aankijkt. Bij mij thuis denk ik, maar dat zeg ik niet.
Ik las laatst dat onderzoekers denken te weten wat een vinvis in één hap aan krill en vis naar binnen kan werken. Zo’n vinvis, oftewel een walvis, kan zo’n 27 meter lang worden en haalt in één hap 82 kuub water en vis binnen. Twee-en-tachtig kuub! Voor diegenen onder ons die niet weten hoeveel 82 kuub is; dat is ongeveer de inhoud van een grote personenbus. Jeweetwel, zo’n lelijk lang ding, met van die stoelen die eigenlijk nooit lekker zitten en waarbij je altijd beenruimte tekort komt. Best veel dus, 82 kuub.
