De walvis, het meisje en ik

Ik las laatst dat onderzoekers denken te weten wat een vinvis in één hap aan krill en vis naar binnen kan werken. Zo’n vinvis, oftewel een walvis, kan zo’n 27 meter lang worden en haalt in één hap 82 kuub water en vis binnen. Twee-en-tachtig kuub! Voor diegenen onder ons die niet weten hoeveel 82 kuub is; dat is ongeveer de inhoud van een grote personenbus. Jeweetwel, zo’n lelijk lang ding, met van die stoelen die eigenlijk nooit lekker zitten en waarbij je altijd beenruimte tekort komt. Best veel dus, 82 kuub. Denk je eens in dat jij 82 kuub per hap naar binnen zou kunnen werken. Dat is toch geweldig? Vooral rond kerst en oud en nieuw. Laat het gourmet- of steengrill apparaat maar in de kast staan want na één hap heb jij 82 kuub in je mik. Hiervan blijft vervolgens na het filteren langs de platen boven in je mond ongeveer 11 kilo gourmetvlees over. Heerlijk toch? Zo hou je genoeg tijd over om andere leuke dingen te doen met kerst en oud en nieuw.

Tsja, de walvis, een intrigerend beest.
Persoonlijk was ik een tijdje geleden in de gelukkige omstandigheid om zittend op een klif, ergens in Zuid Afrika, walvissen ‘live’ te mogen aanschouwen. Het was geweldig om dat mee te mogen maken en zeker één van de betere ‘kippevel momenten’ uit mijn reiscarriere.
Daar zit je dan, hoog en droog, terwijl op zo’n 10 meter onder je een aantal walvissen hun best doen om jouw aandacht te trekken. Af en toe steekt een kop boven water, die me enkele seconden lang aanstaart alsof ik eruit zie als een uit de kluiten gewassen stuk plankton van 75 kilo. Vervolgens steekt er weer een vrolijke vin uit het water. Dit zijn de goedgehumeurden onder de walvissen die met hun vin proberen te wuiven naar het ondertussen toegesnelde publiek. Links van me springen ineens twee walvissen tot aan hun staartvin uit het water. Met een rotklap komen ze weer neer. Eén van hen herhaald dit nog zo’n drie keer en sluit dan af met iets wat op een driedubbele achterwaartse schroef lijkt. Ik begin te applaudiseren. Het andere toegestroomde publiek op de klif kijkt me wat vreemd aan. Dat maakt me niks uit want ik ken ze toch niet. En al kende ik ze wel dan zou het me nog niets uitmaken want ik vind het gewoon onwijs knap, een achterwaartse schroef. Ik kan dit zelf namelijk niet, laat staan in het water en driedubbel.
Plots komt er een meisje op me afgelopen die wèl kan lachen om mijn applaus. Ze vraagt in het Engels of ze mijn verrekijker mag lenen. Ik vraag voor hoe lang. Zij zegt voor heel even. Dat is goed.
Net op het moment wanneer ze begint te vertellen dat ze op ongeveer 50 meter uit de kust een walvis met zijn staartvin ziet wapperen zie ik onder me een soort van reusachtige onderzeeër bovenkomen. Er naast zwemt nog een onderzeeër maar die heeft de iets kleinere afmetingen van een minibus. Ik vertel het meisje niets. Zij blijft door mijn verrekijker turen terwijl ik geniet van het schouwspel onder me.
Ik vind het geweldig, dit pakken ze me nooit meer af, hoogstens m’n verrekijker. Even later krijg ik m’n verrekijker netjes terug. Ze bedankt me en vraagt hoe ik heet. Hugo en geen dank hoor. Waarom ik applaudiseerde. Gewoon zo maar, omdat ik het te gek vind om te zien. Dat vindt zij ook. “Zullen we samen applaudiseren?”, vraagt ze me. “Waarom ook niet”, zeg ik. Wel moeten we eerst wachten op een geschikte walvis. Na ongeveer 3 minuten dient er zich één aan. Wij klappen na zijn ietwat minimale sprong uit het water. De andere mensen op de kliffen kijken ons vreemd aan. Na ons volgende applaus begint er nog iemand een eindje verderop mee te klappen. We lachen naar elkaar en de duimen gaan omhoog. Na ongeveer tien minuten staat vervolgens de hele klif te applaudiseren bij iedere weldoordachte walvissensprong.
Het meisje lacht. Ik ook. Mijn maag begint te zeuren en ik zeg tegen het meisje dat ik maar eens ga. “Waarom?”, vraagt het meisje. “Omdat ik trek heb en bovendien onwijs dorst”, vertel ik haar. “Mag ik met je mee?”, vraagt het meisje. “Tuurlijk, waarom ook niet”, zeg ik.
En zo zitten we even later in mijn auto en rijden naar een visrestaurant een eindje verderop. Daar aangekomen beginnen we aan een gezellig diner met uitzicht op zee. Dit keer zonder walvissen maar met garnalen. Ook leuk, en bovendien heerlijk, mits goed bereid. Het meisje begint haar eerste garnaal te pellen en pardoes schiet een deel van de kop richting onze buren. Ik applaudiseer. Zij lacht en wordt rood. Ik was al rood. Van de zon. “Dus je applaudiseert niet alleen voor walvissen?”, vraagt ze. “Nee hoor, ook voor garnalen”, vertel ik haar. Na nog een poosje gezellig gegeten te hebben vinden we het tijd om op te stappen.
In mijn auto rijden we terug naar de klif waar het allemaal begon. “Stop hier maar, hier staat mijn auto”, zegt ze tegen me. We stappen uit en kijken in het schemerdonker nog één keer over de baai. Geen walvis meer te bekennen.
“Zo, dit was ’t dan hè?”, zeg ik. “Tsja…”, zegt ’t meisje, en ze geeft me een zoen op m’n mond. “Waar heb ik dat aan te danken?”, vraag ik. “Aan een gezellige dag”, zegt het meisje, en ze loopt naar haar auto. “Heb je in Nederland ook walvissen?”, roept ze vanuit haar auto. “Nee, nouja… af en toe”, roep ik terug. “Af en toe??”, vraagt ze. “Ja, heel af en toe” , zeg ik. “Dan zie je ze lopen door de winkelstraten, vaak met een broodje kroket of iets dergelijks in de hand en meestal zien ze er dan uit alsof ze zojuist 82 kuub water naar binnen hebben gezogen.”
Het meisje lacht nog een laatste keer en rijdt daarna het donker van de nacht tegemoet.
En ik?… Ik applaudiseer. Voor het meisje, de walvissen en een fantastische dag…