Ik zit thuis, alleen en de wereld blijft lekker buiten. Niemand die aanbelt en mij beveelt om iets te gaan doen. Ik vraag mij af of het nodig is om naar buiten te kijken en mijn blik te verruimen. Terwijl de wereld kleiner wordt groei ik in mijn cocon. Wanneer het dan echt tijd is om naar buiten te gaan merk ik dat ik stil sta. Ik loop in slow motion en zoek naar een beschermende hand. Iedereen buffelt langs mij heen door de samenleving die op hoge snelheid staat afgesteld. Ik heb last van de tegenwind en stagneer. Dit lukt ook niet, terug naar binnen dan maar. Iedereen lekker ver weg en mijn blik naar binnen gericht.
Is het nodig om rond te kijken of verruim ik mijn blik niet? De belevingswereld word groter in mijn cocon. Is een kapotte fiets in de schuur een excuus om mij veilig binnenshuis te houden. Een lekke band die ervoor zorgt dat ik de boze enge wereld niet in hoef?
Een sleutel in het slot, het gezin weer compleet. Hij doet verslag van de belevenissen die werk heten. Hij vraagt of ik nog naar buiten ben geweest. Helaas, ik kan dat niet bevestigen. Eigenlijk wil ik liegen, zeggen dat het een geweldige dag was en ik niks schuwde.
Het schuldgevoel is bijna een hobby geworden. Een vervelende verplichte hobby die ik liever inruil voor kantklossen. Ik maakt er gewoon een vrolijke ellende van. Mijn stemming is bedrukt en het gevoel gaat van laag tot hoog. Mijn mondhoeken hangen laag en de schouders zitten omhoog.
Ik ben zo stevig maar voel me kwetsbaar. Sinds wanneer ben ik van glas geworden en kan ik de wereld niet meer aan? De stilte is prettig maar oorverdovend. Ik stap even uit de cocon en kijk naar de woonkamer. Ik loop naar de schuur en zie de platte band. Het is tijd voor andere hobby’s.
Ik moet mijn eigen feestje bouwen, de buitenwereld wordt over een tijdje wel weer uitgenodigd.
7 reacties
pally · 26 augustus 2009 op 13:00
Hallo Zuurtje,
Ik neem aan dat dit over jezelf gaat, al
hoeft dat natuurlijk niet zo te zijn. Als het een momentopname is, lijkt het mij prima om je even van alles terug te trekken.
Is dat niet zo, dan klinkt het als depressiviteit, die je overigens helder beschrijft.
Zoek hulp als het nodig is, sterkte!
Hopelijk ben je snel weer een ‘zoetje’
groet van Pally
Zuurtje33 · 26 augustus 2009 op 13:08
Gelukkig niet actueel!
Soms moeten dingen gewoon op papier, anders blijft het zo in je hoofd zitten.
Wel leuk dat je het helder vindt.
sylvia1 · 26 augustus 2009 op 16:26
Ik ben het met Pally eens dat het helder is, ik voel me zelfs zwaar na het lezen van je stukje. Ik zou deze vrouw het liefst naar buiten trekken, hup hup de wereld in en diep ademhalen. Maar zo simpel is het niet hè?
Prlwytskovsky · 26 augustus 2009 op 18:53
[quote]Niemand die aanbelt en mij beveelt om iets te gaan doen[/quote]
Dat hoeft m.i. geen nadeel te zijn.
En in geval je de buitenwereld uitnodigd: ga ik alvast naar de kapper. 😉
doemaar88 · 26 augustus 2009 op 19:53
[quote]Ik zit thuis, alleen en de wereld blijft lekker buiten[/quote]
Prachtige binnenkomer. Het voelt wat zwaar en ik voel medelijden. Knap. Kan deze tekst goed begrijpen, mooi opgeschreven depressie
Dees · 27 augustus 2009 op 17:37
burn-out? pleinvrees?
Deze vind ik zo prachtig:
[quote]Mijn mondhoeken hangen laag en de schouders zitten omhoog. [/quote]
overigens, kantklossen is verrassend leuk als je het ook echt doet, al begrijp ik je keuze voor juist kantklossen voor het contrast wel natuurlijk 😀
Cryptograam · 28 augustus 2009 op 17:33
Ik lees hier over iemand die heeft te kampen met een angststoornis, pleinvrees of ‘agorafobie’ met een mooi woord. Heel pijnlijk; iets waar vaak een zeer gelaagde psychologie achtersteekt. Ik hoop dat je dit hoofdstuk definitief achter je hebt kunnen laten. Mijn complimenten voor hoe treffend je de eenzaamheid en het knagende schuldgevoel hebt beschreven.