Buiten de liefde gerekend

Niet zo lang geleden vroeg ik een goede vriend of het niet weer eens tijd werd een hapje te gaan eten. Dit is wat er gebeurde.

‘Zullen wij binnenkort weer eens een vorkje prikken?’ ‘Goed idee. Heb je een voorstel?’

‘Kun jij dinsdag?’

‘Dat moet ik even checken,’ gevolgd door een schijnbaar obligate pauze van een dag of twee.

‘Ja, dinsdag kan ik wel.’

‘Mooi zo. Zullen we om zes uur afspreken op het plein?’ We spreken altijd af om zes uur op het plein.

Er komt geen antwoord. Ik geloof het verder wel. Onze pingponggesprekken worden altijd op dezelfde wijze beëindigd: iemand stopt met antwoorden. Evengoed sta ik dinsdagavond om zes uur op het plein.

Mijn telefoon piept en trilt door een inkomende whatsapp.

‘Ben je er al?’

‘Ja, net.’

‘Ik bijna. Even pinnen.’

Een paar minuten later schudden we elkaar de hand en begint de volgende fase: waar gaan we eten? We hebben zin in pizza, dus we lopen naar de Italiaan waar we vragen om een tafel voor twee. Op de vraag of we hebben gereserveerd moeten we ontkennend antwoorden. Er blijkt geen tafel beschikbaar, ondanks de vele (nog?) lege tafeltjes in het restaurant. Ik begin even te twijfelen aan de Italiaanse gastvrijheid.

Onverrichterzake verlaten we de zaak en lopen we naar de plaatselijke pub, die een uitstekende kaart heeft. De scène uit het Italiaans restaurant herhaalt zich. Het verschil is dat hier op alle tafels een bordje “Gereserveerd” staat.
We proberen het, zonder succes, bij andere restaurants steeds verder uit het stadscentrum, tot we uiteindelijk bij een Griek aanbelanden. Bijna tegen beter weten in informeren we naar de mogelijkheid een hapje te eten.

Met een groots gebaar worden we door de eigenaresse welkom geheten en naar een tafeltje gebracht.

‘Kijk eens,’ lacht ze, ‘voor een prachtig verliefd stel.’

Met stomheid geslagen kijken we elkaar aan en om ons heen. Op elke tafel staat een rode roos. Dan valt het kwartje en beginnen we te lachen. Volgend jaar moeten we maar niet op Valentijnsdag gaan eten.