Een dreun alsof een stormram tegen de voordeur klapt. Ik vlieg tegen het plafond. Laura vliegt naar de deur. Wat een rumoerige buren hebben wij toch. De herrie is op mijn verzoek. De buren blijken zich goed in hun rol in te leven. Een dreun tegen de voordeur. Getik op het keukenraam. Opnieuw de voordeur. Als ze nu niet weg zijn, zijn ze erbij. Laura is al bij de deur, op de voet gevolgd door Elvira en mij. In het donker wacht een jutezak. Laura glundert. Ze tuurt naar links, naar rechts. Niemand te zien. Ze zijn snel, net als vorig jaar.
Ze sleept de zak naar binnen. Ik hoor gedempt gegiechel van hiernaast, dan valt de voordeur in het slot. Vroeger was het andersom. Met de buurkinderen nog in hun gelovige tijd ramde ik op de voordeur. Weerstond met moeite de verleiding stiekem een andere vuilniszak voor de deur te zetten. Sinds ik Laura’s verwachtingsvolle pakjesavondblik ken, weet ik waarom zo’n grap niet leuk is.
Ooit stond de zak zomaar ineens in de gang. Een raadsel. Vol vuur vertelt Laura het. Niet een keer, wel honderd keer. Jarengeleden was het en ze weet het nog exact. De buren niet beschikbaar, ik moest het zelf doen, dat weet zij niet. Toevallig was pappa net naar de wc…
Het is een wonder dat die jutezak er is. Vroeger waren Pieten professionele helpers. Nu zijn het klunzen. Een dagelijks Sinterklaasjournaal wordt met hun gehannes gevuld. Amateurs! De boot is weg, de mijter zoek, blafpoeder in de chocolade. Pieten met de notenkolder. Alle cadeautjes zoek, de code van de kluis opgeborgen in de vergrendelde kluis. Wat een blamage! Vroeger. Pieten hadden toen gezag. Je keek tegen ze op. Zag je Piet, dan was je braaf. Hij was het die bepaalde of en wat je kreeg. Ook al twijfelde je het hele jaar aan Sinterklaas, in december geloofde je heilig.
[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/burengerucht1.jpg[/img]
Na vanavond geen schoen meer bij de kachel. Geen liedjes. Geen wortel en bakje water. Geen schuldgevoel: ik zit dat kind hier gigantisch te belazeren, ze zingt hier voor Jan Doedel want de spullen komen gewoon van Intertoys, Bart Smit, Toys ’r Us. Jokken mag niet zeggen pappa en mamma vaak, maar ze liegen er elk jaar een maand lang lustig op los.
Na amper vijf minuten ligt de vloer vol cadeaupapier en de tafel vol speelgoed. Het zit er weer op en de Sint mag terug naar Spanje. Morgen meteen maar een kerstboom halen. De kerstman heeft dan wel geen Pieten, hij legt het wel meteen onder de boom. Lekker makkelijk.
[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/burengerucht2.jpg[/img]
4 reacties
deZwarteRidder · 6 december 2003 op 10:09
Nostalgie van de bovenste plank en zo herkenbaar….. ach ja vroegguhhh… genieten op een vroege ochtend, leuke column Kees !!
Rich@Rd
pepe · 6 december 2003 op 18:50
Heerlijk avondje gehad zo te zien aan de foto’s, en ja tegenwoordig heb je de vreemdste ziektes voor die pieten. En zelden gaat er iets goed. 😉
Ze zijn de leeftijd wel te boven hier thuis, maar als 10 jarige is het sinterklaasjournaal nog altijd leuk en reuze spannend, want het lijkt allemaal zo echt door die kinderogen.
Ik heb nog steeds het gevoel hij ergens toch nog wel een beetje gelooft dat er een sint bestaat.
Ondanks dat hij nu zelf een sint-pakje koopt voor zijn grote broer.
viking · 7 december 2003 op 10:28
Wat nou fijne herinneringen. Ik herinner mij vooral dat het kado altijd net even anders was dan die welke ik in het ‘sinterklaasboek’ had uitgezocht… 😕
Kees · 7 december 2003 op 15:51
De man met de baard is weer naar Spanje. Hoewel vriendjes van Laura dit tegenspreken. Voorlopig zitten wij nog flink aan de kruidnoten en chocolade-euros. Even dooreten dus…