Buurtbewoners

U kent ze vast wel, die buren die in het voorbij lopen alleen even minzaam knikken met hun hoofd of net even krampachtig ‘hallo’ tussen hun samengeknepen lippen vandaan kunnen persen maar verder nooit een woord met je zullen wisselen. Erger zijn nog die buren die gewoon net doen alsof ze je niet zien en recht door je heen kijken. Ik heb dit soort buren. Een aantal van deze mensen hebben ooit eens heel kort een praatje met mij gemaakt terwijl ik net druk in de verhuizing zat of bezig was de woestenij aan de achterzijde van mijn huis te veranderen in een volledige betegeld terras. Niet echt de juiste tijd om eens uitgebreid een paar uur te gaan staan babbelen over koetjes en kalfjes dus. Blijkbaar is dit in het spreekwoordelijke ‘verkeerde keelgat’ geschoten want daarna hebben ze mij nimmer meer aangesproken. Tot het moment dat het gras gemaaid moest worden.

Voor ons huis stond altijd een bosje struiken dat door de gemeente wegens geld en/of tijdgebrek niet zo heel erg goed werd bij gehouden als eigenlijk wel had gemoeten. Daarachter lag een klein stukje braakliggend terrein van zo’n 3 bij 4 meter dat mijn voortuin voorstelde. Nou hou ik helemaal niet van tuinieren en mijn vrouw ook niet dus wat ons betreft lag dat braakliggende terreintje er prima bij. Wij hadden er geen last van en de rest van de buurt kon er ook niet veel van zeggen want er stonden immers struiken voor.

Wat wil nu het geval; een aantal van die buurtbewoners die altijd aan anderen denken en nooit iets uit eigenbelang doen, hebben het op een akkoordje gegooid met de gemeente en hebben er voor gezorgd dat de struiken weggehaald zouden worden en dat er gras voor in de plaats zou komen. Nou heeft niemand mijn mening gevraagd maar volgens de buren is dit in algemeen en goed overleg besloten. Mij best, zoals ik al zei hou ik niet van tuinieren en al hadden ze afgesproken dat er beton gestort zou worden dan was ik er ook tevreden mee geweest.

Ik had er natuurlijk nooit bij stil gestaan dat het gras zou gaan groeien en dat de gemeente die 12m² die wettelijk gezien onder mijn beheer vallen niet zou maaien. Zoals u begrijpt ben ik dus niet het type dat direct naar de dichtstbijzijnde gamma of formido loopt om er een grasmaaier te gaan kopen, dat is zonde van mijn geld. Na het een paar weken zo gelaten te hebben, kon je inmiddels toch duidelijk het verschil zien tussen de gemeente grond en mijn voortuintje. Het gras van de gemeente was namelijk niet veel hoger dan een luttele tien centimeter terwijl het gras in mijn voortuintje al de respectabele hoogte van 55cm had bereikt.

Nadat er eerst door jan en alleman schande van was gesproken, zonder dit met mij of mijn vrouw te delen natuurlijk, kwam er eindelijk iemand op mijn vrouw af met de uiterst subtiele vraag: “wanneer gaan jouw groene vingers nu eindelijk eens werken?”. Mijn vrouw kijkt haar dus verbaasd aan en zegt dat ze het allemaal wel best vindt, en dat we geen grasmaaier hebben. De buurtbewoonster dacht er duidelijk anders over; het ziet er niet uit zo, zei ze. Daarbij durfde ze nog op te merken dat wij met z’n allen de afspraak hadden gemaakt dat we het gras zouden bijhouden. Nou weet ik niet hoe ze daar bij gekomen is, maar waarschijnlijk lijd ze aan de mij tot voor kort onbekende aandoening “mijn herinnering is waarheid”.

Een bijkomend effect van het verwijderen van de struiken is dat iedereen ineens heel eenvoudig in mijn woonkamer kan kijken en hier dus ook gretig gebruik van maakt. Diezelfde buren die niet of alleen in uiterste noodzaak tegen mij spreken, vinden het blijkbaar wel bijzonder interessant om te zien wat er zoal in mijn huis omgaat.

Nu heb ik dus altijd de lamellen dicht zitten om te voorkomen dat mijn vriendelijke buurtjes continue naar binnen gluren en zodoende bijvoorbeeld exact weten wat ik eet en wanneer ik dat doe. Een andere reden dat ik de lamellen dicht hou, is dat de buren dan een reden hebben om te speculeren wat er nou precies in het huis omgaat. Laten we eerlijk zijn, als mijn gedrag niet de verbeelding van mijn buren zou prikkelen, dan hadden deze arme mensen de gehele dag niets anders meer te doen dan naar hun eigen geraniums staren.