Carmen

Ben ik toch weer gezwicht. Ik zou nooit meer verliefd worden. Zelf in een jurk rondlopen leek me geestiger. Maar mijn achterbuurvrouw is weer ten tonele verschenen. Blond, rank,geweldige benen, wipneusje en de juiste dosis arrogantie.
Ze vroeg me op de koffie maar die zit nu nog onaangeroerd in het kopje.We kwamen er gewoon niet meer aan toe, en dat op klaarlichte dag, mind you. En dat terwijl ik nog in de rouwfase van mijn vorige relatie rondmodder.
Mijn ex kon mijn chaotische levensstijl niet aan en is weer terug bij haar ex, of bij af zo je wilt. Ze kiest daarmee voor een gegarandeerd lineair leven, verzekerd van de wieg tot het graf en seks op vrijdag tenzij die dag in het weekend valt waarbij de niet genoten wip uiteraard wordt bijgeschreven op het saldo, waarbij het NIAO-systeem ( Never IN Always OUT) wordt gehanteerd.Ik ben benieuwd naar haar winst-en verliesrekening over een jaar of vijf.
Ik geef het toe, ik ben rancuneus en zal bovenstaande cynische uitlating , vóór publicatie verwijderen.

Toch zag het er helemaal niet naar uit dat ik iets zou beleven met mijn achterbuurvrouw Carmen. Ik kwam haar tegen bij de HEMA waar ik van de bedrijfslijder een vergulde rookworst in ontvangst mocht nemen vanwege verregaande promotie van het bedrijf mijnerzijds. ( zo stond het in de bijbehorende oorkonde)
Carmen feliciteerde me met mijn prijs nadat ze een flesje Vitamine B Complex-25 had gekocht. (krachtige samenstelling, helpt bij geestelijke en lichamelijke vermoeidheid, staat er op het flesje) Komende van de HEMA kan ik alleen maar hopen dat ze na inname van dit veredelde rattengif, lichamelijk niet helemaal instort van ellende. Over een geestelijke klap zal ik het maar niet hebben .But than again: ze heeft net een rookworst gegeten dus ze ligt toch al aan het infuus voordat ze überhaupt die pillen kan consumeren.
Ik ben een beetje boos op je Kees, tjilpt ze met haar hese stem. Ik was vorige maand jarig en je hebt niet eens een kaartje gestuurd.!
Een kaartje??, vraag ik verbijsterd. Lieverd, je bent mijn achterbuurvrouw, ik heb nog naar je gezwaaid vanuit mijn slaapkamer, zag je dat niet?. En bovendien kost een postzegel ook een rib uit je lijf tegenwoordig.
Ja, zegt ze. 39 cent !! Dan is een kaartje voor mijn verjaardag, qua kosten/baten analyse, wel erg veel gevraagd.
Vergis je niet, in Turkse lires gerekend kom je op een bedrag van zes cijfers, houd ik vol.
Zo kibbelen we nog wat door en ik geef haar een lift naar huis waarbij ik onderweg de vergulde rookworst uit het raampje van de auto flikker.Dat heb ik ooit Rijk de Gooijer zien doen met een filmprijs en dat kon ik wel waarderen.
Nu ik het zelf ook doe voelt het bijna als een orgasme als ik de rookworst ,kijkend in mijn zijspiegel, over het asfalt zie rollen en vervolgens tot stilstand zie komen in een hoop paardestront.
De worst is eindelijk thuisgekomen, zeg ik grijnzend tegen Carmen.
Ik stop voor haar deur en ze nodigt mij uit voor een kop koffie. En terwijl de koffie staat te bevriezen rukt ze mijn mouwloze hemdje (zeemanie ad neuro3,95) van mijn gebruinde lijf.
Vanuit haar slaapkamer zie ik mijn eigen slaapkamer alwaar ik het dreigende hoofd van mijn hond pitbull voor het raam zie verschijnen. Ik hoor hem blaffen terwijl het kwijl uit zijn mond druppelt. Maar mijn jeans (Bens Broekenpaleis, twee halen één betalen) volgt de weg van mijn mouwloze hemd en ik besluit mijn aandacht op belangrijker zaken te richten.
En Yannick, ik kwam geen ouders van het slachtoffer tegen. En als dat wel gebeurd was had ik ze beleefd gevraagd beneden even te wachten; onder het genot van een reeds aanwezige kop koffie.
O ja, ik zou nog een alinea verwijderen uit deze column. Vergeten in alle drukte!