Carnaval

“Dat méén je niet. Dat méén je verdomme echt niet!”
Vorige week kwam ik net de Feestwinkel uitlopen, toen ik Anton weer tegenkwam. In mijn hand een tas vol carnavalsspullen. Drie maanden geleden zag ik hem voor het laatst en net nu moest ik hem tegen het schriele lijf lopen.” “Zo, geef je jezelf wel op tijd eten?”, vroeg ik hem. Hij zag er niet goed uit.
Zonder een greintje spijt vertelde hij over zijn huis in het nieuwste deel van Vinex-locatie in Tilburg-West, waar hij woont. Hij had net een nieuwe auto gekocht, vertelde hij.
‘En wat doe jij zo vandaag de dag? Is je studie onderhand al eens afgerond?’, vroeg hij op zijn altijd sarcastische manier. ‘Nog steeds de mediahoer aan het uithangen? Ik lees je schrijfsels wel eens op internet.’
‘Dank je voor het compliment.’
Hij keek naar mijn tas. ‘En een tas vol verkleedspullen. Zeg me dat het niet waar is. Alsjeblieft, zeg me dat die spullen niet voor jou zijn.’
Minachtend keek hij me aan. We liepen door de Nieuwlandstraat naar Café De Langeboom. Ik wist hoe hij over carnaval dacht. Urenlang had hij eens doorgezaagd over wat voor fout en volks feest Carnaval eigenlijk was. Dat men de essentie van het vastenfeest vergeten is en hoe hij als geboren Rotterdammer walgt van de zuipende, als idioten uitgedoste Brabanders. Ik rechtte mijn rug.
‘Ja, ik ga carnaval vieren ja. Ik heb daarnet voor vijftig euro aan spullen aangeschaft. Ik koop voor nog eens tweehonderd euro aan Kruikenmunten en ik ga de komende dagen he-le-maal los’, spuugde ik uit.
‘Dat valt me dus weer vies tegen van je, mannetje. Dat doe je zeker ook alleen om aandacht te krijgen van de wijven? Om er weer een miezerig stukje over te kunnen schrijven?’
‘Ik schrijf tenminste nog iets. Hoe staat het met je boek?’
Terwijl ik mijn koffie dronk en Anton zijn whisky, vertelde hij hoe hij steeds minder tijd had om te schrijven aan zijn boek. Hij werkte sinds kort ook nachtdiensten. Hij vertelde dat hij het graag deed, maar ik prik daar altijd doorheen. Hij kan zijn levensstandaard niet financieren. Een huis met twee auto’s is toch iets te veel van het goede geweest. Carnaval viert Anton niet meer. In zijn studententijd was dat overigens wel anders. Ik herinner me nog dat ik hem uitlachte toen hij bij een Carnavalsvereniging ging.
‘Wordt het niet eens tijd om volwassen te worden, kerel?’, vroeg hij me plotseling.
‘Ik ben pas 23. Ik studeer nog, jij bent drie jaar ouder en je voelt jezelf opeens zo volwassen? Waarom? Omdat je een huis hebt met twee auto’s?’
Anton bulderde het uit. Het viel me toen pas op dat zijn trui gaten had. Hij hief zijn glas.
‘Op onze volwassenheid en dat jij het ooit nog maar eens echt mag worden.’
‘Op Carnaval’ Zei ik.
Anton zuchtte en zweeg. In één teug dronk hij zijn glas leeg. Hij stond op, gaf me een hand en verliet de zaak. Hij liep de regen weer in. ‘Dag, Anton. Leuk je weer eens gesproken te hebben’ riep ik hem nog na en ik vroeg om de rekening.
Toen ik gisteren na een avond stevig carnaval te hebben gevierd rond een uur of vier de kroeg uit liep zag ik hem fietsen. Op weg naar zijn werk, of onderweg naar huis, het broodtrommeltje onder de snelbinders van zijn fiets. Toen hij me zag, versnelde hij om maar niet bij het feestgedruis betrokken te worden.
En ik weet zeker dat hij het miste.