Carnaval voor toeschouwers

Om te vieren dat ik een nieuwe baan heb, nodig ik mijn moeder en mijn dochter uit voor een etentje. Pas in het restaurant besef ik, dat ik misschien beter een andere avond had kunnen uitkiezen. Van de aanwezige gasten is het merendeel verkleed. Wij voelen ons een beetje ontheemd tussen al die vreemd uitgedoste politieagenten, indianen, kangoeroes en dansmariekes. En ze blijven binnenstromen, de carnavalsvierders, die op luide toon naar elkaar en naar de serveersters schreeuwen. Mijn moeder – niet van het type ‘feestneus’ – slaat het aanvankelijk gelaten gade. Mijn dochter begrijpt niets van de algemeen heersende feestvreugde en stort zich dan maar fanatiek op haar hoofdgerecht. Opeens worden haar ogen groot; ze verslikt zich bijna in het stukje ananas, dat ze net in haar mond gestopt heeft. Ik draai me om, waarna mijn blikveld volledig wordt gevuld door een enorme broek met verticale lichtblauwe en witte strepen.

Halverwege een gigantisch mannenlijf houdt de broek op. Twee lichtblauwe bretels, strak gespannen over blote huid, houden de broek op zijn plaats. Eerlijk is eerlijk: bij dit enorme lichaam past een Obelix-outfit voortreffelijk. ‘Eet smakelijk allemaal!’ brult Obelix door de zaak, terwijl hij naar het voor hem gereserveerde tafeltje hobbelt. Het als varken verklede mannetje dat hem lijdzaam volgt, steekt nogal schril af tegen deze reus van vlees. Zodra Obelix is gaan zitten, zijn rug naar me toe, valt me de enorme tatoeage op, die over zijn ruggengraat is aangebracht. Vette gotische letters verdwijnen in de blauw met wit gestreepte broek. Hoe ik ook mijn best doe, de boodschap kan ik niet ontcijferen. Het varken probeert ondertussen de aandacht van de serveersters te trekken. Pas als Obelix zijn scheur opentrekt, komt een van de dames aangesneld. Hij geeft de bestelling door: twee bier en knijpt met zichtbaar genoegen in de billen van de serveerster. Zij glimlacht en dat is voor het varken hét sein om hetzelfde grapje uit te halen. Kribbig draait ze zich om: van zijn avances is ze kennelijk niet gediend. Voortdurend gaat de deur open, waarbij de ijskoude lucht telkens een vlaag carnavalsgeluid mee naar binnen brengt. Elke gast, mits verkleed, wordt luidkeels door Obelix en het varken begroet. Ontelbare keren krijgt de reusachtige man een klap op zijn rug, een geschreeuwde groet of een aai over zijn bol. Het varken wordt steevast compleet genegeerd.

Het wordt steeds voller in het restaurant. De combinatie van bierlucht, de geur van zwetende lijven en etensluchtjes zorgt voor een verstikkende atmosfeer. Het geluidsniveau maakt normaal converseren onmogelijk. We zien daarom af van een kopje koffie en ik vraag om de rekening. Die moet, wegens een pinstoring, contant betaald worden. Ik snel naar de dichtstbijzijnde geldautomaat en storm even later het restaurant weer binnen. Terwijl ik onderweg ben naar ons tafeltje, word ik opzij geduwd door een mevrouw die zich in een fatsuit heeft gehesen. Ze steekt de enorme borsten ervan vooruit en schreeuwt dat ze altijd volle zalen trekt. De gezichten van mijn dochter en mijn moeder spreken boekdelen: nog vijf minuten en dan gaan zij beiden ten onder in het feestgedruis. Razendsnel reken ik af en zodra we in de auto zitten, schiet ik in de lach. Ongepland en ongewild hebben we toch een beetje carnaval gevierd, vanavond. Als toeschouwers, dat wel.