Gestommel in de badkamer. Al tijden vertoeft hij er. De deur is op slot. Het voelt alsof er uren voorbij zijn gegleden. Een tijdje geleden kreeg ze argwaan. Ze bemerkte de zenuwachtige bewegingen en zijn ontwijkende blik. Haar bezorgde vragen beantwoordde hij niet. Maar er was iets aan de hand. Lees meer…
Nog één keer bekijkt Sgerat Oemniboes zich in de spiegel. Het is nu of nooit. Hij wil koste wat kost goed voor de dag komen. Zijn rode haren heeft hij strak naar achteren gekamd en vastgezet met een ijzeren klem. Gisteren geverfd. Stel dat er toch wat blond tevoorschijn komt. Lees meer…
Met grote ogen volgt ze de woorden. Drup, drup… Drup. Drup. Drup. En totale stilte. Paniek. Wat nu? Droogt de bodem nu op? Een beetje overdonderd schenkt ze een borrel in, belt een vriendin, kijkt naar buiten, neemt nog een borrel en pas dan begint het te borrelen. In gedachten Lees meer…
[i]Een co-column geschreven vanuit het oogpunt van Dorus kat (alias Kobus) en Mien hond [/i]
De mens deugt niet. Of beter gezegd, het mensenras kent veel gebreken. Te ver doorgefokt.
Ze zijn zo lui als het achterend van een hond van het plastic-zakken-ras. (vroeger ook wel vuilnisbakkies). Naast de relaxstoel liggen steevast minstens 3 kastjes, waar ze van alles mee in- en uit kunnen schakelen. Nederlanders noemen dat Zappen.
‘Brood, boter, koffie, erwten’, ‘brood, boter, koffie -Waarom gaat dat poortje niet open?- erwten’, ‘brood, boter -Hé, ze hebben dat spul van de reclame-koffie’, ‘brood, boter -Ik heb eigenlijk geen zin in brood-‘, ‘Brood’… Fuck, ik ben het kwijt. Met mijn hoofd bonk ik eventjes hard op het winkelwagentje, althans Lees meer…
