Toen het woord ‘mixen’ in Pleuro’s column ‘New York! At last’ viel bekroop mij al een heel akelig gevoel. Toen ik deze column las vermoedde ik toch echt dat deze gewaardeerde schrijfster een diepe achting en veel respect voor Freddy Mercury voelt, ze verwoordt het in elk geval met zeer veel overtuiging. Zoals altijd in haar columns…
Men neme ‘Beautiful Thing’ waarin twee zestienjarige homootjes hun geaardheid en daarmee heel voorzichtig elkaars gevoelens ontdekken, alles in een zoet jasje van een feelgood-film geschikt voor de medemens vanaf twaalf jaar oud. En zet daar de uit inmiddels ontelbaar veel delen bestaande serie ‘Frisky Summer’ naast, waarin legende Johan Paulik en diens lotgenoten hun 18 tot 24 centimeters in ieder denkbaar gaatje steken en hun ‘spunk’ overal op neerkwakken.
Vroeger was het de normaalste zaak van de wereld om bont te dragen. Je bejaagt een dier om het op te eten, dan is het toch zonde om die huid weg te gooien, vooral als je je daarmee lekker warm kunt houden? Stel, tegenwoordig, er wordt een varken geslacht. Dan is het toch van den gekke om zijn huid weg te gooien terwijl je daarvan schoenen kunt maken? En ook daar vindt niemand iets mis mee. Waarom zijn er dan wel zoveel mensen tegen bont?
Elk jaar neen ik mij voor om niets te halen, maar op oudejaarsavond na een hoop gezeur van zoonlief ga ik toch nog even naar de fietsenzaak die dan ook vuurwerk verkoopt.
Naar aanleiding van de column van Maurits over Metroseksuelen ben ik eens diep gaan nadenken. Heb ik echt een vrouwelijke kant in mij en zo ja, in hoeverre?
Met mijn lichaamsbeharing trek ik geen volle zalen.Alleen op mijn hoofd groeit het als onkruid.
