Het karakteristieke rifje wordt ritmisch uitgevoerd, alsof een lange goederentrein zich voor een verre rit in beweging heeft gezet. Het publiek is rumoerig en klapt op de kadans mee. Het klinkt alsof het nummer in een duistere rokerige jazzclub is opgenomen. De krassen op het vinyl versterken de nostalgische sfeer. Een zwarte stem mengt zich in de muzikale treinreis. De gepolijste stem duetteert fluweelzacht met de hakkerige gitaarlicks. Soms snel, soms tegen het ritme in, soms hoog, soms laag. “But they’re dead wrong, I know they are. ‘Cause I can play this here guitar,” klinkt het en luid gejuich volgt.