Het karakteristieke rifje wordt ritmisch uitgevoerd, alsof een lange goederentrein zich voor een verre rit in beweging heeft gezet. Het publiek is rumoerig en klapt op de kadans mee. Het klinkt alsof het nummer in een duistere rokerige jazzclub is opgenomen. De krassen op het vinyl versterken de nostalgische sfeer. Een zwarte stem mengt zich in de muzikale treinreis. De gepolijste stem duetteert fluweelzacht met de hakkerige gitaarlicks. Soms snel, soms tegen het ritme in, soms hoog, soms laag. “But they’re dead wrong, I know they are. ‘Cause I can play this here guitar,” klinkt het en luid gejuich volgt. Reggie heeft zojuist “On broadway” van George Benson opgezet. Het is ongewoon stil voor een vrijdagavond in muziekcafé The Duke. Reggie runt het café al een jaar of 10. Een typische buurtkroeg, zo ziet het eruit. Bruin. Donkerbruin. Zoals zovele soortgelijke etablissementen. In the Duke bestaat de wandbekleding naast vergeeld behang en de gebruikelijke rij met flessen gedestilleerd ook uit een paar strekkende meters langspeelplaten. Daaronder twee draaitafels, een casettedeck en een eenvoudig mengpaneel om de overgangen tussen twee nummers geruisloos (nou ja) te laten plaatsvinden. In The Duke komen muziekfanaten.

Reggie houdt het vanavond al vroeg voor gezien. Om half een plaatst hij de luiken voor de ramen en doet de deur alvast in het slot. Even opruimen en een snelle borrel. One for the roadblock!! Met een paar goede vrienden vertrekt hij richting Bel Air hotel. Dit weekend is het North Sea Jazz festival aan de gang in het Congresgebouw in Den Haag. Het ernaast gelegen hotel is dit weekend voor even het wereldcentrum van de jazz. Alle wereldsterren nemen per definitie hun intrek in het Bel Air, het is een jaarlijkse reünie en voor velen een belangrijke reden om juist hier, op vijf minuten rijden van de Noordzeekust van Scheveningen, medio juli op te treden. De afterparties in de kelderbar van het hotel zijn fameus.

Reggie komt er tegen tweeën aan en het feest is dan net aan de gang. Blues veteraan BB King heeft zojuist een akoestisch riedeltje ten gehore gegeven en een gelegenheidsformatie met onder andere Thijs van Leer heeft het geïmproviseerde podium betreden. Reggie is een bekende verschijning in Den Haag en loopt vele kenissen tegen het lijf en krijgt evenzovele drankjes aangeboden. Glenfiddich met ijs.

Naarmate de nacht verstrijkt stroomt de hotelbar helemaal vol, de muziek wordt luider en de stemming joliger. Niemand lijkt meer volkomen nuchter en remmingen vallen weg. Reggie is dan al vermoeid op een barkruk neergezakt en babbelt met de barkeeper. Deze behandelt Reggie met respect, hij weet dat Café the Duke de thuisbasis is van de locale motorclub. Hij schenkt Reggie andermaal een whisky in. “Van de zaak!”

Vanuit zijn ooghoek ziet Reggie een zwarte man zijn glas weggrissen en stoot hem aan: “Hee, dat is mijn glas,” roept hij in de drukte. De man kijkt niet op of om en lijkt in het feestgedruis te verdwijnen. Reggie staat snel op zijn benen en stoot de man nogmaals aan. De man lijkt aanstalten te maken om een lijfelijke confrontatie aan te gaan. Kennelijk kent hij Reggie nog niet en onder het motto “de eerste klap is een daalder waard” haalt Reggie vliegensvlug uit. De saxofoonsolo van Hans Dulfer klinkt op orkaankracht, de barkeeper slaat beide handen op zijn hoofd en vier uit de kluiten gewassen zwarte mannen met het postuur van Mike Tyson helpen het slachtoffer overeind. Reggie is dan al door wat vrienden meegevoerd naar de andere kant van de bar.

Niet veel later drinken Reggie en vijf Amerikanen gebroederlijk een borrel. De kleinste heeft wat bloedspetters op zijn shirt. Hij haalt een papiertje uit zijn broekzak en krabbelt er wat op. Reggie neemt het in ontvangst en omhelst de man. Voor even zijn zij elkaars beste vriend.

De volgende avond zit ik, een beetje brak nog, helemaal vooraan in de PWA-zaal, als George Benson zijn bekendste nummer, “On broadway” inzet. De zaal barst zowat uit zijn voegen. George heeft het ook zichtbaar naar zijn zin. Maar zie ik dat nu goed? Is zijn bovenlip iets dikker dan normaal?

Categorieën: Thema column

Chris

Chris den Daas

1 reactie

spaans · 1 september 2012 op 15:28

Leuk verhaal, ik zie het zo voor mij :pint:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder