Keuzes. Aan het eind van het jaar maken wij allen keuzes over wat te eten en wat te drinken tijdens de feestdagen. Waar gaan we het vieren, met wie? Geven we geld uit aan vuurwerk en zo ja, zullen we daarvoor naar de vuurwerkboer op de hoek gaan, of eens flink uitpakken met wat Belgische knallers?
“Rij maar snel naar de spoedeisende hulp”, zei de huisarts.
Hij zou het ziekenhuis op de hoogte brengen. Het was acht uur, ochtendspits dus, en ontzettend druk op de weg. Het leek wel of alle verkeerslichten op rood sprongen om ons te pesten.
Wereldwijd wordt er onderzoek gedaan naar allerlei nuttige, zinnige en onzinnige zaken. Één op de drie mensen ter wereld krijgt te maken met kanker, koffie voorkomt dementie, een dikke buik verlengt een man zijn leven, en één op de acht vrouwen wordt geconfronteerd met borstkanker, waarvan dan weer een percentage overleefd, een deel het niet haalt en enkele procenten gewoon onder een bus loopt of sterft aan een verkeerd gefileerd visje tijdens vakantie en hoe zat het ook al weer met de wijn consumptie?
Mijn tuin, een graspleintje van nog geen honderd vierkante meter met enkele struiken en een haag als scheidingsmuur tussen de naaste buur ligt er stil bij. Nu ja, stil bestaat niet meer in het dorp waar ik woon maar ik ben tevreden. Ik kan bij een aangename lentezon, met mijn laptop en een notaboekje, gezeten aan een tafeltje rustig werken. Na weken binnen zitten is dit een plek die zelfs wat vreemd aanvoelt, die me soms zoals ook nu, uit de concentratie haalt als ik wil verder tokkelen op het klavier.
‘Wat mag het wezen?’ (Uit: ‘Lekker vet’, van Chris)
…. ‘En?!’ Even kijken we elkaar strak aan, waarna ik de slager meedeel; ‘Wat denk je zelf?!’
Na een korte pauze reageert hij cynisch; ‘Rendang, dus…. U weet het zeker?’ Met mijn mondhoeken naar beneden en een gefronste kin bevestig ik zijn vraag.
