Chris en Kees Schilder: HBO rundvlees

‘Wat mag het wezen?’ (Uit: ‘Lekker vet’, van Chris)

…. ‘En?!’ Even kijken we elkaar strak aan, waarna ik de slager meedeel; ‘Wat denk je zelf?!’
Na een korte pauze reageert hij cynisch; ‘Rendang, dus…. U weet het zeker?’ Met mijn mondhoeken naar beneden en een gefronste kin bevestig ik zijn vraag. Terwijl hij de bestelling van een grote homp vlees afsnijdt en inpakt, dwalen mijn gedachten weer af.
‘Bak de boemboe aan en braad het vlees hierin aan beide zijden bruin. Voeg de rest van de ingrediënten toe en roeren.’ Ik hoor het haar mij als puberpierken nog zeggen. Tante Cinta, fulltime Indo, vertrouwde mij onzichtbaar lachend ‘al’ haar rendang-geheimen toe.
Mijn eerste zelfstandige riblapervaring volgde toen ik op mijzelf ging wonen.
Stoepkrijt! Daar leek het op na bereiding. Keer op keer. Pannen vol. Uren lang op een stoel bij het fornuis gezeten. Met een vuist tussen de tanden geklemd tilde ik om het half uur de deksel op om zo het vlees te zien veranderen in leer.

En lul die ik ben, heb ik deze rendang-ervaringen ook gemeld bij mijn slager. Die man gaat zoals alle vleeshouwers nogal prat op zijn vlees. Als je dat verkloot dan ben je niet klantwaardig. Vooral niet wanneer je in het bijzijn van klandizie hardop blijft beweren dat zijn riblappen taai worden tijdens het stoven. Dat doe ik dus ook niet meer. Dat weet hij en dat weet ik. Als ik aan de beurt ben, vraagt hij sinds de tweede keer niet meer wat hij voor mij kan betekenen, maar; ‘Wat mag het wezen?…. En?!’
Moedeloos schud ik dan het hoofd. Zonder verder te vragen dondert hij daarna een nieuwe plerk rundvlees op de toonbank. De laatste keer had ik dat na betaling nog niet één twee drie gekocht.

Terwijl ik het zakje pakte, klemde hij het nog even extra tussen zijn vingers vast en keek mij laatdunkend aan. ‘Voor de in rendang’, sprak hij traag. (Vrij vertaald uit; ‘SH! – Baobabfineer en de Leermeester 2/2’, van Pierken)

Waarom lukte het bij tante Cinta nou altijd wel? Alle vleesgerechten gaan mij prima af, maar rendang; Nee. Haar rundvlees at je door een rietje. Welk gen heb je nodig om gelijkwaardige rendang te maken? Ik ben potdimme toch ook kwart Indo?
En met mij staan er volgens internet blijkbaar nog veel anderen gefrustreerd naar een pan te staren. Sommigen zelfs met een laboratoriumjas aan, las ik. Fora vol noodkreten die dan weer allemaal beantwoord worden door oma’s en Indo’s met de meest simpele tips en recepten. Sadisten zijn het.
‘Oh, bij mij mislukt ie nooit! Doe je er wel genoeg vocht bij?’ Of; ‘Is je boemboe wel voldoende lobbig?’ Of; ‘Gebruik je wel de goede pan?’
Jaha, genoeg vocht, maar net niet teveel en alle pannen geprobeerd. Ook het petroleumstelletje!

‘Wat moet je anders…’ (Uit: ‘Pure nostalgie’, van Kees Schilder)

Bij dezen bied ik postuum (of hoe dat ook heet bij koeien) mijn oprechte excuses aan. De inmiddels totale koe die door mij is doorgetrokken had niet vermoord hoeven worden. Als de LOI ooit een cursus rundvlees in haar pakket opneemt, dan schrijf ik mij daarvoor in. Eens zal ik na voltooiing daarvan de deksel van de pan optillen en iets anders aantreffen dan twee massieve plakken Norit.

En uit eerbied voor de koe en mijn slager: Cremeer mij later niet. Schroei mij na overlijden even aan beide zijden dicht, voeg voldoende vocht toe en laat mij 2 dagen sudderen. Trek mij daarna door. Dat zal mij leren!