Held in een klein hoekje

“ Ik ben een gelukkig mens. [url=http://www.youtube.com/watch?v=EJhufCaQbn8 ][b] Halleluja! [/b][/url]” Zijn eigen woorden ontbranden een twinkeling in de ogen van Mijnheer Kwart-over-acht, die ik een tijdje niet meer gezien heb. Al meer dan tien jaar komen wij elkaar vrijwel elke ochtend tegen. Een paar seconden per dag zijn wij deelgenoot van elkaars leven. Zo zag hij bijvoorbeeld mijn kinderen opgroeien van peuters tot pubers. Bij hem heb ik een uiterst trage metamorfose waargenomen van energieke bejaarde tot oude man met rollator. Zijn woorden doen mij goed. Mijnheer Kwart-over-acht is één van mijn grote voorbeelden. Zijn brede glimlach lift alle kreukels in zijn doorleefde gelaat op. Elke rimpel lijkt zijn eigen verhaal te hebben, zijn eigen muziek. En al zijn de laatste aanwinsten zorgplooitjes, toch zijn ze zelden als dusdanig zichtbaar door de onvervalste levenslust. Een man van bijna negentig, die regelmatig betrapt wordt op het neuriën van [url=http://www.youtube.com/watch?v=abjAqvdGZgM ][b] ‘Hakuna Matata'[/b][/url] is toch gewoon een held?

Doordat ik vandaag vroeg van huis ben vertrokken, ga ik tegenover hem zitten op het muurtje langs ons stadspark. Uitgebreid parkeert hij zijn rollator naast mijn fiets en komt, zijn lange verkleurde regenjas keurig op de stenen draperend, op gepaste afstand naast me zitten.

“En wat maakt u een gelukkig mens, mijnheer?” Even een frons.
“Ik heb heel veel redenen om gelukkig te zijn, mevrouw. Mijn vrouw, de kinderen, kleinkinderen, bijvoorbeeld.” Zijn frons heeft zich nu naar mijn gezicht verplaatst. Ik had niet gerekend op een clichéantwoord. Hij ziet het.
“Weet u, mevrouw, ik ben een oude man van buiten. Dat ziet iedereen. Maar in dit hoofd -Met één vinger tikt hij tegen zijn slaap- zit een jonge vent, die nog zoveel wil.”

“Wat wilt u dan nog allemaal?”, vraag ik.
“Nou, ik zou wel zo’n sportauto willen kopen. Een rode glanzende, die wel tweehonderdvijftig kilometer per uur kan. En die ga ik dan elke zaterdag [url=http://www.youtube.com/watch?v=zHkf2_sqMTc&feature=fvst ][b] in de was zetten [/b][/url], bij ons voor de deur.”
“En rijden?”
“Nee, ik heb geen rijbewijs. Ik ga er gewoon iedere dag even in zitten met mijn vrouw naast me. Dat is genoeg.” Mijn lach moedigt hem aan. “En ik zou graag op [url=http://www.youtube.com/watch?v=iwVR-LiCQxw][b] Kung Fu [/b][/url] willen.”
“Vechten. Hoe komt u daar nu bij?”
“Ja, er is hier in het park laatst weer een bejaarde overvallen. Als ik het zou zien kon ik dat uitschot eens flink te grazen nemen, net als in die prachtige tekenfilms van tegenwoordig.” Het idee van een hoogbejaarde man in een regenjas, die al Kung Fu-end het park veilig houdt als een soort van Superopa, werkt op mijn lachspieren.

“Houd u ook zo van animatiefilms? Volgens mij vind ik ze nog leuker dan mijn kinderen. Vooral de filmmuziek, daar ben ik dól op.”
“Ja, vroeger keek ik altijd met mijn achterkleinkinderen, maar nu zet ik er regelmatig zelf één op.”

“Geweldig! Doet u trouwens uw vrijwilligerswerk nog?” Een paar jaar geleden vertelde hij me dat hij elke dag boodschappen deed voor ‘oude mensen’ en ze tegelijkertijd gezelschap hield om hun leven wat meer klank te geven.
“Nee, mevrouw, zo jammer, dat lukt niet meer. Ik sta alleen nog één keer per maand achter de tap bij de bejaardendisco.”

“U bent écht een bijzonder mens, mijnheer. Maar… Ik moet nu echt gaan fietsen. Tot de volgende keer.”
“Tot de volgende keer, mevrouw.”
“U mag mij gewoon Arta noemen, hoor.”
“Tot de volgende keer, mevrouw Arta.”
Terwijl ik op mijn fiets stap, loopt mijnheer Kwart-over-acht naar zijn rollator.

Hoor ik dat nu goed?

Keihard neuriet hij [url=http://www.youtube.com/watch?v=V7vjxhqMPng][b] ‘Boogy Wonderland’ [/b][/url].
Mijn held.