De kamer is leeg. Nu nog. Maar straks niet meer. Straks staat hij vol met mensen. Met mensen die op die ene dag een uitzondelijk samenzijn hadden. Een dag die onuitwisbaar in de geheugens staat gegrift. Nog even. Dan is het acht uur. En zullen de eerste gasten binnen druppelen. Ik kan niet wachten.
Met ‘Een vriend zien huilen’ kom ik al direct in de gepaste sfeer. Nee, niet de uitvoering van Herman van Veen of Thé Lau. Die broebelen te veel, zijn te onverstaanbaar. Geef mij maar Jacques Brel, de originele, de Belg. Gezongen door Liesbeth List kan het ook maar het blijft toch een lied voor mannen.
Wanneer deze column bovenaan de bladzij prijkt, ligt het jaar 2012 achter ons.
2013 ligt als een vers geploegde akker op het zaaigoed te wachten dat wij komen uitstrooien.
Het onderkomen aan de rand van het land is eigendom van Jeroen en Casper en staat op instorten. Het is dringend aan renovatie toe. Nachtzuster heeft al enig ondersteunend werk verricht, maar het wordt tijd dat de redactie specialisten vindt om de bouwval te vernieuwen zodat hij weer jaren mee kan.
Hopelijk vinden de gebruikers snel een vertrouwde stek in de gerenoveerde ruimtes.
Mei 1997. Ik ben 32 jaar. Mijn vader is net overleden en een paar weken daarvoor ben ik verlaten door mijn partner. Moe, verdrietig en leeg sta ik op Utrecht Centraal op de borden te kijken hoe laat mijn trein naar Leiden Centraal zal vertrekken. Als vanuit het niets staat hij plotseling naast me. Een Hindoestaan. Hij is gekleed in een lange witte jabador en vraagt mij met hem mee te gaan.
‘One moment please?’, hoor ik aan de andere kant van de lijn en daarna is het stil. Uit ervaring weet ik dat het na die woorden stil zal blijven en dat ik never nooit meer doorverbonden zal worden.
