Een koffer vol titels

‘One moment please?’, hoor ik aan de andere kant van de lijn en daarna is het stil. Uit ervaring weet ik dat het na die woorden stil zal blijven en dat ik never nooit meer doorverbonden zal worden. Vijf maanden ben ik al bezig om geld terug te krijgen van een reisbureau. Op zich al schandalig genoeg, maar elk telefoontje dat ik hier aan spendeer herinnert me ook steeds weer opnieuw aan die waardeloze, peperdure vakantie op Sicilië. Of beter gezegd, aan acht dagen eenzame opsluiting op dat eiland.

Ik had besloten om dit jaar alleen op vakantie te gaan. Met een spaarvarken dat de hongerdood in de ogen keek, ging ik op zoek naar een goedkoop reisje op het internet. Al snel viel mijn oog op het Magaggiari Resort op Sicilië. Een aanbieding van Groupon. Alleen al vanwege de naam zou je er voor kiezen, niet?. Hmm… Sicilië. Ik zag mezelf al bovenop de Etna staan, zoenend met een echte Salvatore. Dit beeld werd echter meteen ge-control-alt-delete, want ik wilde voor mijn rust gaan! Met een geleend roze minilaptopje van een collega wilde ik heerlijk op mijn balkonnetje de ene na de andere column schrijven.

Prijstechnisch voelde de aanbieding van Groupon als een te krappe zomerjurk waarvan je de rits met moeite dicht kreeg. Toch besloot ik hem ‘aan te trekken’. Voor de boeking zelf moest ik een Engels reisbureau bellen. In Coronation Street Engels werd me verteld dat ik nog een alleen reizenden-, airport pick-up-, en domme blondjes-toeslag moest betalen. Ryan Air deed daar achteraf nog een schepje bovenop door bij het online inchecken extra kosten voor bagage, stoelreservering en de glimlach van een verlopen stewardess te berekenen. De rits van mijn te strakke zomerjurk knapte pardoes en ik realiseerde me dat ik met het inmiddels exorbitante totaalbedrag net zo goed een reis naar Thailand had kunnen boeken.

Ik vloog vanaf Eindhoven. Als trotse bezitster van een navigatiesysteem moest het ritje daar naar toe geen probleem zijn. Echter, op de dag van vertrek ondervond ik dat mijn Garmin nog niet de update van de nieuwe A2 naar Eindhoven had gegeten. Toen de mechanische vrouwenstem met vriendelijk Belgisch accent me gebood de afslag naar het vliegveld te nemen, ontdekte ik tot mijn schrik dat deze afslag zich op de N2 bevond die parallel liep aan de A2 waarop ik reed. Mijn Chevrolet Spark weigerde om over de railing te springen en al helemaal om een U-bocht te maken midden op de snelweg, zoals de Belgische dame adviseerde. Het duurde nog minstens een kwartier voordat ik van de snelweg af kon. Toen ik na een half uur rijden dacht weer back on track te zitten, zag ik een bord met ‘België’ erop. Jankend zat ik achter het stuur en wilde het liefst naar huis. Toch lukte het uiteindelijk om een uur later met doorgelopen (watervaste) mascara aan te komen op Eindhoven Airport. En waag het niet om me te vragen hoe! Nog een uur later stapte ik aan boord van het vliegtuig waar ik werd verwelkomd met een duurbetaalde glimlach.

‘Magaggiari Resort, here I come!’

Eenmaal geland op het eiland en onderweg naar de accommodatie doken de chique villa’s als een Fata Morgana op tussen de bergen. Wow! Alles zag er precies zo uit als op de foto’s van de site. Wat de foto’s alleen niet hadden getoond was dat het Resort midden op het platteland lag. Geen probleem, ik kwam voor mijn ru-hust. Bovendien had het wel wat om elke ochtend om vijf uur wakker gekukeld te worden door een schorre Italiaanse haan. Zo eentje die de avond daarvoor vermoedelijk een scharrelkip had uitgenodigd om bij hem op de stok te komen zitten.

De eenzaamheid tikte al rap op mijn schouder toen ik bij het zwembad als een melaatse de andere gasten MET partner aanschouwde. Zo ook als ik in mijn eentje zat te eten met een onzichtbare Salvatore tegenover me. Telkens als ik terugkeerde naar mijn villa werd ik opgewacht door diezelfde eenzaamheid. Ze stond dan in de hoek van de kamer, met de armen over elkaar geslagen, met een meewarige blik op het grote tweepersoonsbed gericht.

Dat het roze kabouterlaptopje en ik elkaar niet begrepen was me al snel duidelijk.
Voordat ik uitgevogeld had hoe alles werkte, was mijn inspiratie er alweer vandoor.
Titels voor een column zijn voor mij cruciaal en ik liep al een tijdje met één in gedachte: ’Amazing Grace’. Dit zou over verdriet en condoleren gaan. Niet bepaald een stimulerend onderwerp voor een ultiem vakantiegevoel. Mijn glaasje Chianti kreeg er zelfs een wrange smaak van. Onrustig probeerde ik een andere titel: ‘Neem me’, maar dit onderwerp maakte de omvang van het tweepersoons bed alleen nog maar groter. Daarna volgden nog ‘Het mannenkoor’ en ‘Paaskuikentjes’. Tsssssssss, Paaskuikentjes in de zomer. Hoe haal je het in je hoofd? Ik stopte ermee, het was duidelijk dat ik met een koffer vol titels naar huis zou gaan.

Een bezoekje aan de prachtige stad Palermo maakte veel goed. Zes rondjes heb ik in de open top toeristenbus gereden. Het was de enige manier om een verkoelend briesje te voelen in een bloedverziekend hete stad. In een klein pittoresk steegje vol met gammele balkonnetjes, geraniums en wasgoed boven mijn hoofd at ik een Pizza Quatro Formaggi en dronk een pul bier die je met twee handen moest vasthouden. Met een dikke espressosnor rekende ik 9 euries af. Het enige moment tijdens de vakantie dat ik hardop heb gelachen.

‘Hello?’

Oeps, de Coronation Street stem was terug. ‘I’m sorry luv, but Abby is out for lunch, can I help you?’ Ik had geen zin om voor de honderdste keer uit te leggen dat ik na de boeking per ongeluk twee keer het te betalen bedrag over had gemaakt met telebankieren, omdat ik dacht dat de eerste poging was mislukt. En of ze dit geld terug wilden storten. Toen ik opnieuw in de wacht werd gezet hing ik op en besloot woedend dat ik nooit meer via Groupon zou boeken. Nooit meer met Ryan Air zou vliegen. Nooit meer vanaf Eindhoven zou vliegen en vooral… Nooit meer alleen op vakantie zou gaan.