De stille kracht

Mei 1997. Ik ben 32 jaar. Mijn vader is net overleden en een paar weken daarvoor ben ik verlaten door mijn partner. Moe, verdrietig en leeg sta ik op Utrecht Centraal op de borden te kijken hoe laat mijn trein naar Leiden Centraal zal vertrekken. Als vanuit het niets staat hij plotseling naast me. Een Hindoestaan. Hij is gekleed in een lange witte jabador en vraagt mij met hem mee te gaan. ‘Kunnen we een kop koffie drinken?’ Er klinkt iets van dwang in zijn stem en zwijgzaam volg ik hem naar het stationsrestaurant.
Al lopend vertelt hij dat hij mij vanaf een afstandje had geobserveerd en mij iets belangrijks heeft te vertellen. Thuis is er niemand die op mij wacht. Daarom loop ik verder met hem mee. In de restauratie neemt hij plaats aan een tafeltje. Ik haal koffie en ga tegenover hem zitten.
De koffie is net zo zwart als zijn ogen. In gebrekkig Nederlands vertelt hij over de moeilijke tijd die ik achter de rug heb. Hij herhaalt mijn moeizame jeugd en onlangs verbroken relatie. Stomverbaasd kijk ik hem aan en kan alles alleen maar beamen.

Op een gegeven moment haalt hij een kaartje uit zijn jurkzak en wil mij dit overhandigen. Het zat verstopt tussen een stapeltje briefgeld. Ik bedenk mijzelf dat hij mij wel op koffie had kunnen trakteren, aangezien hij beter in de slappe was lijkt te zitten dan ik.
Ik ben verbaasd door zijn kennis over mijn ervaringen. Terwijl hij het kaartje nog even vasthoudt, priemen zijn ogen in de mijne en zegt; ‘Je hebt dezelfde gave als ik.’
Hij legt mij uit dat ik bovennatuurlijke krachten bezit en daar moet ik volgens hem wat mee doen. Indien ik hierover meer wil leren en weten, dan kan ik hem altijd bellen. Zijn nummer staat op het kaartje.
Nadat de helderziende boodschapper zijn koffie op heeft, staat hij op. Hij verdwijnt net zo plotseling als hij kort daarvoor verscheen, als een sneeuwvlokje in de mensenmenigte.

In de trein bekijk ik het visitekaartje. ‘Mr Miracle, uw leermeester in de paranormale wereld,’ staat erop vermeld. Dat klinkt als een slechte goochelaar. Op de achterkant staat zijn riante uurtarief. Gezien de dikke tiet geld die hij bij zich droeg, vermoed ik dat er vele mensen voor mij in zijn verhaal gestonken zijn.
Thuisgekomen gooi ik het kaartje in een la en neem mij voor de ontmoeting te vergeten. Een toevallige passage. Ik moet verder met mijn toekomst. Daar heb ik enkel mijzelf, veel tijd en vrienden bij nodig. Geen mannetjes gekleed in witte jurken!

Februari 2003. Ik zit in de trein op weg naar mijn date in Groningen. Tegenover mij neemt een man plaats. Het is weer een Hindoestaan, nu gekleed in een tafellaken met dierenprint. Hij heeft een lange, zwarte baard en donker omrande ogen. Enige tijd kijkt hij mij indringend aan en zegt daarna: ‘Je weet natuurlijk wel waarom ik hier ben.’
‘Om me geld af te troggelen?’, vraag ik argwanend, half opkijkend vanuit mijn boek.
‘Nee hoor, helemaal niet. Jij hebt iets bijzonders, meisje. Met name in jouw handen. Daar moet je wat mee doen. Ik voel dat. Je hebt dezelfde krachten als ik heb.’
Hij spreekt slecht Nederlands. Ik moet mijn uiterste best doen om hem te verstaan. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak en zie opgelucht dat de trein mijn eindstation nadert.
Bij het uitstappen knikt hij me vriendelijk toe en draait nog even mysterieus met zijn handen.

Enigszins verbouwereerd besluit ik mijn vermeende gave eens te testen op mijn scharrel. Tijdens een glaasje wijn pak ik zijn hoofd tussen mijn handen en spreek langzaam, terwijl ik hem diep in de ogen kijk: ‘Niets zeggen, laat me je gedachten eens lezen. Maak je hoofd maar leeg’.
Die eerste poging heeft niet het eerder beloofde resultaat. Het enige dat leeg gemaakt wordt is de kapstok in de gang. Mijn date vindt me plotseling een beetje eng en zet me het huis uit.
Gedesillusioneerd slof ik terug naar het station en neem mijzelf voor om nooit meer in zulke ongein te trappen.

December 2010. Ik sta op de tram te wachten in de stromende regen. Vanaf de overkant komt iemand aangelopen. Vlak naast me houdt hij zich staande en voorzichtig word ik op mijn schouder getikt. Of het een Hindoestaan is, weet ik niet. In ieder geval draagt ook hij een jurk met een legging. Een tulband siert zijn, naar het zich laat aanzien, kale hoofd.
‘Mensen zoals wij zijn bijzonder.’ Zegt hij. ‘Ik zag je en wist direct dat jij het ook hebt. In je handen, maar ook in je hoofd. Jij bent heldervoelend. Ik zie aan jou dat je pas verhuisd bent en dat je een zware tijd achter de rug hebt met je partner. Verder voel ik dat je één kind hebt’.

De eerste twee gegevens kloppen. Ik ben nog niet zo lang geleden gaan samenwonen en recent heeft mijn vriend te kampen gehad met een ernstige ziekte. ‘Nee, ik heb geen kinderen’, antwoord ik hem.
‘Dan ben je zwanger geweest zonder het te weten. Ik zie namelijk een meisje naast je staan.
Wees zuinig op jezelf en op je meest directe omgeving. Die is heel belangrijk voor je.’ Na deze woorden loopt hij van me weg. Mij achterlatend met weer diezelfde vragen.

Ja, het klopt dat ik sferen feilloos aanvoel. Ja, mijn eerste indruk van personen is nagenoeg altijd de juiste. En ja, het is waar dat ik mij meteen ergens thuis kan voelen. Of andersom, onveilig als de omgeving onbehaaglijk aanvoelt. In grote menigten voel ik me niet op mijn gemak. Het gebeurt niet zelden dat ik gebeld wordt door iemand die vlak daarvoor in mijn gedachten was. Van mijn partner hoor ik dat mijn lijf veel energie uitstraalt wanneer ik hem aanraak. Mijn hand brandt regelmatig door zijn trui heen bij een liefkozing. Vaak zeg ik net datgene tegen hem, waar hij aan denkt. Andersom gebeurt dat trouwens ook. Dan beantwoordt hij een vraag die ik hem nog niet gesteld had. Met grote regelmaat sms’en of mailen we op exact hetzelfde tijdstip naar elkaar. Maar kan of moet ik iets met dat gegeven?

Thuisgekomen ga ik eerst even zitten Mijn gedachten dwalen af naar de jaren daarvoor. Ik ben nu drie keer door wildvreemden aangesproken met dezelfde boodschap. Dat overkomt toch niemand? Ik geloof best in het bovennatuurlijke, maar ik heb nog nooit serieus stilgestaan bij het idee dat ik daarmee in contact zou kunnen staan.
Na thuiskomst van mijn vriend vertel ik hem over mijn ontmoeting. Ik vertel hem ook van de voorgaande keren en dat het geheel me uit balans brengt.
Nadat hij het hele verhaal heeft aangehoord, zie ik in zijn ogen dat hij alles behalve verbaasd is. Ik lees herkenning. We kijken we elkaar aan en vragen tegelijkertijd: ‘Biertje?’ ‘Wijntje?’
Terwijl ik naar de keuken loop, leg ik even plagend mijn hand op zijn rug. Glimlachend realiseer ik mij dat ik helemaal niets hoef. Ik heb het al gedaan. Ik heb iemand gevonden die mij begrijpt zonder woorden.

Iemand met dezelfde stille kracht.