‘Naakt bij de grens zetten, dan krijgen we nooit meer oorlog!’ Zo vatte mijn goede vriend Luuk haar samen. Meer wilde hij niet over haar kwijt. Zelf wilde ik die stelling wel iets meer nuanceren, waarmee ik besloot er over te gaan schrijven. Aan haar uiterlijk mankeerde namelijk helemaal niets!
Wij bewogen ons ondertussen gemakkelijk in deze omgeving. De ziekenhuiskamer was een beetje van ons. Een eenpersoonskamer. Bekende kaarten aan het prikbord, onze bloemen voor het raam. Vertrouwde setting. Beetje thuis. Verpleegsters waren op gezette tijden belangstellend; brachten thee en koffie en waren verder op afroep beschikbaar.
Ik weet dat je er bent. Ik ben niet meer alleen. Je bent niet groter dan een speldenknop, een mini framboos, maar je hebt het stuur uit mijn handen genomen en vaart nu met mijn lichaam een eigen koers. Mijn borsten barsten uit hun sponning. Mijn vlees voelt loom. Mijn stappen zwaar als klei. Slapen wil ik, lang slapen; wegdromen als een plas water die in het moeras verdampt tot een heiig laagje lucht.
Een diepe zucht en dan zachtjes blazen. Heel veel kleine belletjes of juist één hele grote. Als kind vond ik het al prachtig om te doen of om naar te kijken. Zeepbellen, die door de wind voortgedreven sierlijk weg zweefden naar een onbekende plek of uiteenspatten op een tak van de boom.
De droomvrouw heeft twee tieten, een kut en een filmscript waarbij ze zich aan haar tekst moet houden. In het script staat niets over schoenen, de kinderen van haar zus en ‘de tijd van de maand’. Filmvrouwen kijken bewonderend op naar de hoofdrolspeler, kreunen van genot en liggen klaar voor de man in de hoofdrol. Ook als de acteur homo is. En dat alles in het kader van de filmmarketing.
