Vader in de hemel

Wij bewogen ons ondertussen gemakkelijk in deze omgeving. De ziekenhuiskamer was een beetje van ons. Een eenpersoonskamer. Bekende kaarten aan het prikbord, onze bloemen voor het raam. Vertrouwde setting. Beetje thuis. Verpleegsters waren op gezette tijden belangstellend; brachten thee en koffie en waren verder op afroep beschikbaar. Hij lag daar. Jarenlang leven achter de rug. Op zijn linkerzij. Goed in de geordende kussens. Het laken keurig over de sprei heen gevouwen. Recht, opgetrokken tot net onder zijn rechterschouder. Wij spraken tegen hem. Spraken met elkaar. Stelden hem gerust. Stelden elkaar gerust. Hij reageerde al enige tijd niet meer.
Wij depten zijn voorhoofd met vochtig gemaakte washandjes. Dezelfde washandjes gebruikten we om zijn lippen te bevochtigen. We deden. Samen. Als vanzelfsprekend. Een goed gezin. Minuten, kwartieren, uren.
Als wij stilvielen dan was er zijn ademhaling. In en uit. Hoorbaar en zichtbaar. Eerst regelmatig en geruststellend. Later onregelmatiger. Haperend. Afnemend. Soms stil vallend. Op die momenten keken wij elkaar aan. Verschrikt. Was het zover? Nog niet. Langzaam ging zijn borst weer op en neer. Hij pakte de draad weer op. In en uit. Beweging, leven. Hij was er nog. We gingen door met wat we deden. Steeds meer gespitst op zijn ademhaling. De stilvallende ademhaling herhaalde zich. Met regelmaat. We wisten dat dit af ging lopen. We telden de seconden en waren opgelucht wanneer we zijn borst weer langzaam zagen opstarten. We wisselden blikken van verstandhouding. Hij was altijd de man van de humor geweest. Was daar nu sprake van. Even de adem inhouden en dan… We glimlachten. Stap voor stap werden we door hem meegenomen.
Uiteindelijk stopte hij. We bleven seconden tellen. Hij keerde niet meer terug. Het was zover. Weg. Weg was hij. Weg was mijn vader. Dood was hij. Echt dood.
Het was tien over vier. Vier december. De dag voor Sinterklaas.

Ik keek naar het bed waarin mijn vader mijn vader niet meer was. God en geloof waren ver weg. Zijn worsteling met hen was in hun nadeel beslecht zo leek het. Ik stond daar. Vooral verwonderd over de metamorfose. Mijn vader. Mooie man. Lieve man. Onuitstaanbare eigenwijze man. Levenloos lichaam. Gedachteloos vacuüm.

De verpleegsters namen het over. Ik liep met mijn moeder de kamer uit. Arm in arm. Troostend en troost zoekend. Even samen. Richting uitgang. In een poging iets van verstrooiing te vinden, een herinnering op te halen, vroeg ik haar waar het ook al weer was. Lang geleden. Bosrijke omgeving. Groot meer. Ergens in het midden van dat meer zwemt mijn vader. Zwemmend met ferme slagen. Borstcrawl. Af en toe stopt hij even. Hij lacht en zwaait naar ons, naar mijn moeder, mijn zusje en mij. Ik herinner me dat, zonder een duidelijk idee van tijd en plaats. Een verstild familiemoment. Vertrouwd, ontspannen en zorgeloos. Mijn moeder bleef even staan en begon zachtjes te lachen. Jongen toch, zei ze. Waar haal je dat nu vandaan. Je vader kon helemaal niet zwemmen. Hij moest er niets van hebben. Ze schudde haar hoofd, greep mijn arm iets steviger en liep met me naar buiten. Het ziekenhuis uit, de frisse decemberlucht in.
Eenmaal buiten op de stoep van het ziekenhuis haalden we tegelijk diep adem. We keken elkaar aan en bliezen samen uit.
In de verte bewoog zich in de schemer een hulpsinterklaas. Met paraplu. Het regende blijkbaar.