Bellenblazen

Een diepe zucht en dan zachtjes blazen. Heel veel kleine belletjes of juist één hele grote. Als kind vond ik het al prachtig om te doen of om naar te kijken. Zeepbellen, die door de wind voortgedreven sierlijk weg zweefden naar een onbekende plek of uiteenspatten op een tak van de boom. Iedereen leeft in zijn eigen zeepbel. Binnen die bel, beleeft ieder zijn eigen problemen. Zo leven we langs elkaar heen, in ons eigen wereldje, waarin onze persoonlijke problemen worden uitgevochten of juist getoond aan de rest van de wereld. Vanuit de isolatie van je eigen bel, zie je hoe anderen worstelen en moet je het dunne vliesje breken om hen te bereiken. De ene bel is sterker dan de andere en soms biedt de dunne wand juist precies die bescherming die je op dat moment nodig hebt.

Vanuit mijn eigen zeepbel, beleef ik de wereld om mij heen. De buitenwereld lijkt even onbelangrijk en niet door te dringen. Maar dan zweeft er een andere voorbij en kruis ik de weg van iemand of iets wat mij raakt. De impact doet mijn zeepbel dan in duizenden, onzichtbaar kleine druppeltjes neerdalen. Ik zie ze niet, maar voel de koelte op mijn huid.

Een droom spat uit elkaar en nieuwe dromen vormen zich, terwijl ik zachtjes in het ringetje blaas. We stappen soms over van de ene naar de andere bel of ontsnappen aan de greep door bewust tegen een boom aan te varen. Veel zeepbellen kunnen tezamen komen als een kluwen en dan op de wind verder zweven, zonder kapot te gaan.

De magie van het bellenblazen, zit in de schoonheid ervan. De kleuren die de zeepbel aanneemt vanuit zijn omgeving en de kracht van het flinterdunne vliesje. Zolang er zeep in het flesje zit, kunnen we blazen en zolang er wind waait, verspreiden de bellen zich in onvoorspelbare richtingen.

De metafoor van de zeepbel is even eindeloos als de fantasie van een kind. Geïnspireerd door die fantasie, beleef ik de metafoor en leef ik voor even in een veilig afgeschermde wereld. Ik waan mijzelf in een zeepbel, op reis over de wereld en geniet van het uitzicht. Ik vergeet even welke zorgen in meeneem in mijn bel, totdat het gewicht mij naar de aarde terugtrekt. Een zachte landing komt keihard aan en de bel spat uit elkaar, als ik geconfronteerd word met de realiteit.

Ik neem een diepe zucht en blaas, opnieuw heel zachtjes….