Nu zal u misschien denken dat ik, als bijna doorwinterde loonslaaf met ambtenarenstatuut, alles ken van bureaucratie, onverschilligheid en grijsheid, maar zelfs ik sta soms raar te kijken van de diverse uitingsvormen van deze begrippen. Een paar maanden geleden begaf ik me naar het gemeentehuis om een kopietje voor het werk voor eensluidend te laten verklaren.

Ik stap af op een er onschuldig uitziend dametje, en leg haar mijn verzoek voor. Haar antwoord: “Nou mevrouw, de wet is veranderd, vanaf morgen is zulks niet meer nodig, en doen wij dat dus ook niet meer.”
Uiteraard ben ik als verre collega-pennenlikker vol begrip, en vraag ik haar welke dag het is.
De in de meest grijze C&A-outfit gehulde dame kijkt me aan met een glazige, niet eens vragende blik.
Ik help haar maar even, want zo komen we nergens.
“Vandaag mevrouw, zijn we vandaag, en dus niet morgen, morgen is het pas morgen, en vandaag had ik graag dit voor mij zéér belangrijke kopietje wettelijk verklaard door u, als u zo vriendelijk zou willen zijn.”
Waarop de sanseveria mij een foldertje in de handen duwt, beseffend dat ze met een wel zeer traag van begrip zijnd sujet te maken heeft.
“Kijk juffrouw, hier staat het allemaal in, vanaf morgen…”

Kijk, en dan durven mijn vrienden nóg te beweren dat ik niet menslievend ben…de dame zit nog alive and kicking (al is dat relatief bij planten) te vegeteren achter haar bureautje, als dàt hun aantijging niet ontkracht, weet ik het ook niet meer!
Maar goed, uiteindelijk kreeg ik haar zover, en vandaag is dus D-day, hier kijk ik al een hele tenenkrullende week naar uit…haar ‘morgen’ is enkele maanden geleden voorbij, maar ik moet weer naar haar toe, met weer zo’n document.
Jawel, die wet waarover ze het had is van kracht, maar daar maalt mijn baas (ook een sanseveria) niet om, zonder stempel en handtekening van de bediende van het gemeentebestuur is mijn papiertje niks, noppes, nada waard.

Maar goed, de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, ik grijns tot ik (hopelijk) ontspannen lijk en onderdruk even mijn neurotische neigingen.
Wacht maar, deze keer win ik!
Ik treed het walhalla van de nothingness binnen, en zie haar meteen zitten…
Meteen ga ik op mijn doel af…de balie ernaast! Zij zit aan ‘bevolking’ ditmaal, en daar moet ik gelukkig niet wezen.
De dame ernaast kijkt me aan met dezelfde blik die sansie me vorige keer toewierp. M’n zelfvertrouwen slinkt.

“Dag mevrouw, kijk, ik heb hier een documentje en…”
“Dit loket is gesloten”, hoor ik haar tot m’n ongeloof zeggen.
“Maar dit bordje ‘OPEN’ dan mevrouw?”
“Straks is het hier open, nu is het gesloten, die mevrouw daar zal u verderhelpen.”
Ik geloof m’n oren niet en been met een hopelijk geloofwaardige tred van vastberadenheid naar het raampje ‘bevolking’.
“Goedemiddag mevrouw”, forceer ik een glimlach, “ik heb een document dat ik graag gewettigd had gezien en….”
“Dit is het loket ‘bevolking, be-vol-king, dààr moet u wezen”, en mijn blik volgt de knokige wijsvinger met perkamenten huid tot bij de dame aan gesloten loket waar het bordje ‘OPEN’ staat.
Ik voel woede opborrelen en merk op dat ik onbewust de papieren tot een propje aan het samenknijpen ben. Diep in en uitademen meid…
“Lieve mevrouw..dat loket is gesloten volgens uw collega…”
“Juffrouw, dat loket is geopend, dat kan u zien aan het bordje ‘OPEN’”, glimlacht ze me fijntjes toe.
Ik neem me voor te weten te komen wie ze is, en m’n zoontje een stuk of drie rotte eitjes in haar brievenbusje te laten duwen.

De laatste gewaarwording, was er een van overvloedige speekselproduktie in m’n mond, en oncontroleerbare rillingen.
Ik open m’n ogen, en zie dat het allemaal een nare droom was, alles rondom mij is rustig, de zon verwarmt m’n huid, een rustgevend muziekje vult de ruimte.
Daar is m’n vriend, de schat heeft het ontbijt al gemaakt, en brengt het me op bed, dat is pas lang geleden.
Ik krijg een zoen op m’n voorhoofd, terwijl hij enthousiast en vertederd wijst naar een zielige plant op de vensterbank: “Kijk liefje, de mensen van de dienst bevolking vonden het zo sneu voor je, als dàt niet aardig van ze is….”

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Martijn · 18 augustus 2004 op 17:47

Waar heb je het meeste aan? De waarschijnlijke complimenten van Foucault voor dit stukje, of zijn slinger om eens goed huis te houden.:-P Goed geschreven.

Groet Martijn 😀

[b][size=x-large][color=FF0000][font=helvetica]#[/font][/color][/size][/b]

Raindog · 18 augustus 2004 op 20:30

Het is ronduit tergend, zeg ik als trendvolgende ambtenaar. (Er zijn echter trends die ik graag mis en dit is daar een van.) Het was dus fysiek tergend begrijp ik? Ai ai ai, ergens zou iemand zich nu nog steeds vreselijk moeten schamen. Maar dat hoef jij niet te doen met zo’n geschreven stukje.

Mosje · 18 augustus 2004 op 22:01

[quote]Een paar maanden geleden begaf ik me naar het gemeentehuis om een kopietje voor het werk voor eensluidend te laten verklaren.[/quote]ik geef het graag toe, soms ben ik een vreselijke oen: ik begrijp niets van deze zin.
Snap ik het nou goed dat jij op je werk ergens een kopietje van gemaakt hebt, dat je daarmee naar het gemeentehuis bent gegaan, en dat je daar gevraagd hebt: “wilt u dit kopietje eensluidend verklaren?”
😕
Waar gaat het in hemelsnaam over?

Anima · 18 augustus 2004 op 22:29

Mosje, je bent (of lijkt mij) helemaal geen oen, je bent alleen niet vertrouwd met de ‘Wondere Wereld der Bureaucratie’, wat eigenlijk alleen maar in je voordeel spreekt.

Het klopt, de documenten die ik kopieer, zijn voor m’n baas pas geldig wanneer er een stempel van het gemeentehuis onder staat, het is soms om gek van te worden.
En als die kleinburgerlijke, zichzelf-God-wanende-slijmballetjes van het gemeentehuis dan nog eens vertikken dit te doen (hoewel het hun job is), tja…dan krijg je dit soort van columns.

Dankvoor de complimenten verder, en een sloophamer/-slinger/-whatever (als ik er maar mee kan slopen *grr* 😉 ) is altijd welkom.

Groeten,
Anima.

Kees Schilder · 18 augustus 2004 op 23:09

Ambtenaren doen toch alleen maar spelletjes op een computer? En als ze dat niet doen vergaderen ze toch over nieuwe manieren om de mensen tegen te werken?
😀
Vond het een knappe column

ignatius · 19 augustus 2004 op 00:15

Als voormalig semi-ambtenaar (vraag me niet wat het is want dat weet ik nu nog niet) komt me een en ander bekend voor. Het is in en in triest dat dit soort dozen kan blijven zitten onder het motto “blijf zitten waar je zit en verroer je niet” terwijl anderen die hun nek uitsteken of echt doen waar ze voor zitten nl. dienstverlening eruit geflikkerd worden.

Goeie column.

Ma3anne · 19 augustus 2004 op 11:46

Sanseveria’s heb ik altijd al afschuwelijk gevonden. Je hebt me overtuigd dat ik gelijk heb. Met plezier deze ellende gelezen. 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder