Cecil

Cecil en Clarence zijn twee oudere heren die bedachtzaam het leven overpeinzen in de luwte van hun eigen, elkaars en andermans bestaan. Het zijn, geloof ik, broers. Zo leven ze althans. Steeds in elkaars nabijheid waarbij, onder hetzelfde dak, de een de ander noch in de weg loopt noch uit de weg gaat. Ongetwijfeld zijn ze jong geweest en hebben ze hun eigen Sturm und Drang Periode gekend. Met mate waarschijnlijk. Net op tijd heeft de Romantische Ironie ze te pakken gekregen waardoor ze wereldvreemden werden voor de hen omringende vertegenwoordigers van dezelfde soort die zich steeds vaker kenmerkt door de extremiteit en intensiviteit van opvattingen, doelstellingen en acties. Honger en voedselbergen, rijkdom en armoede bepalen de diepte in het uitzicht en de aard en omvang van de daden. Welvaart is voor de kansloze de stip op de horizon die nooit dichterbij komt; hoe verder weg hoe korter het lontje. Als in de straten de pleuris uitbreekt, komen de broers niet meer buiten. Ze duiken angstvallig weg in hun bunker met loopgraaf vol deels scheel gelezen boeken. Wijsheid heeft geen rol in de waanzin. De gesloten onneembare burcht werkt op de zenuwen van de omstanders. Een wolf in schaapskleren lokt het lam en al zijn kinderlijke onschuld naar buiten en bijt hem uit voorzorg het hoofd af. Voor die loensende is dat niet nodig. Hij zag eerst twee broers en nu niet één meer. Straf genoeg. Bovendien als getuige ongeloofwaardig. Geen pijlen meer op zijn boog. De levende dode.

8 augustus 2015  #BinnenDoorDenken