Cel

Iedereen trekt tegenwoordig maar overal stekkers uit, kabinetsformaties, CAO onderhandelingen, kunstsubsidies, vriendschappen.
En nu trekt KPN de stekker uit de telefooncel. De laatste 1000 gaan eraan. Ik las het bericht en zag ineens weer dat massieve vierkante blok met TELEFOON erop voor me, ik voelde de koude stalen handgreep en de kracht die het kostte om daar de zware deur mee open te trekken. De klap als ie achter je dichtsloeg, de kille granieten vloer met kauwgomresten en in zenuwen uit elkaar getrapte peuken. De zwarte bakelieten hoorn aan een vervaarlijke metalen haak.
Het met alluminium versterkte telefoondraad dat altijd zo door elkaar gekronkeld zat dat je voor gebruik de hoorn tot bijna boven de vloer moest laten bungelen om hem een aantal keren uit de knoop te laten draaien. Het zilveren kastje met de muntinworp voor het dubbeltje per gesprek. De namen en de nummers die erin gekrast waren. Het schuine doorzichtige glijbaantje waar je de kwartjes voor het interlokale bellen keurig in de rij kon zien staan voordat ze een voor een veel te snel naar binnen kletterden. Het uitgiftebakje om nog even in te voelen nadat je een paar keer aan de haak had gehangen. Het telefoonboek met de ijzeren omslag waarin altijd net de bladzijde uitgescheurd was die je nodig had.
En het getik op de ruit als er wachtenden buiten stonden en jij je rug demonstratief naar ze toedraaide. De ergernis als je zelf buiten stond met 3 mensen voor je.
We hebben er vage meisjes opgebeld, taart en taxi’s besteld voor een etter van een buurman, strijkers naar binnen gegooid rond oud en nieuw, we hebben er rondgehangplekt.
En ik heb er- als keurig kind van de zestiger jaren- de vader van mevrouw Trawant gebeld om te zeggen dat zij en ik met elkaar gingen en dat ik even wou vragen of hij het goed vond dat ik me bij hen thuis voor kwam stellen. Die laatste meters voor ik de hoek omsloeg. Als er nou maar een paar.., maar er stond niemand bij de telefooncel, geen uitstel mogelijk. Haar nummer vast in m’n geheugen, de draaischijf, de harde tikken waarmee de cijfers werden aangeslagen. De eerste zoem ten teken dat hij overging. Scherp zie ik nog hoe de regendruppels elkaar over de ruit achterna snelden en hoor ik mezelf diep zuchten.
Kom daar nu nog maar eens om…
De meeste vaders zien de vriendjes- in het gunstigste geval- voor het eerst als dochterlief samen met hem voor het ontbijt half aangekleed de zoldertrap afstommelt.
‘Dit is Jeroen, pap.’
‘Dag Jeroen.’
‘Moi..’
Ik had, geloof ik, zelfs nog een stropdas om en ik veegde mijn voeten.