C’est la ouate

Hugh Grant gearresteerd wegens mishandeling. Wat heeft-ie gedaan? Iemand met watjes bekogeld? Wat vrouwen toch aan die glijer vinden, zal mij wel nooit duidelijk worden, maar vrouwen bevinden zich in een ander universum. Afgelopen zondag was ik bij Martin op een Sunday roast. Martin is allesbehalve een watje: stoere kaalgeschoren bokserskop, afgetraind en gedrongen. Ik ken hem al een paar jaar en hij wil met me trouwen. Hij is in veel opzichten een vangst; verstaan kan ik hem nauwelijks want hij komt uit Ballyfermot, een buitenwijk van Dublin; zoiets als die wijken in Nederlandse provinciesteden waar rellen uitbreken als de politie weer eens een van de prins geen kwaad wetende voetbalfan heeft doodgeschoten. Ballyfermot is drugs, wapens, tuig, schorriemorrie en ik wil er best wel een Sunday roast bezoeken maar voordat ik er ga wonen, laat ik me head down van een minaret afkegelen.

Het is een onvervalste Ballyfermot-familieaangelegenheid: Martins schoonzus Janet (46) heeft gekookt; er zitten een paar van haar dochters en een tandeloze alcoholistische vage oom van Martin aan tafel. In en om het huis zwermen een gros kinderen, waarvan een respectabel aantal Janets kleinkinderen. “That one”, zegt Janet, op een roodharig schoffie wijzend, “is my grandson. I take care of him because the mother fucked off.”

De bacardi-cola vloeit rijkelijk en de Ballyfermot-stereotypen ook: Janet vertelt dat ze zeven kinderen heeft, waarvan de twee oudste aan de heroine zijn, en dat zij door haar vader misbruikt werd. Ze is vrolijk, goedlachs, deelt me mede dat ze me nu al mag en ze kookt geweldig: kip, drie soorten verse groenten, twee sauzen, puree en gebakken aardappelen en die kip is zo mals als het kontje van Hugh Grant.

Veel hoef ik niet te zeggen want ik krijg er geen speld tussen. Zelf houd ik het braaf bij een paar cans of lager en probeer de verhitte discussies te verstaan. Ze steken de ene sigaret na de andere aan en keilen bacardi-cola en bier naar binnen alsof het limonade is. Wanneer Janets zus komt aanwaaien, zit ik met twee misbruikte vrouwen aan tafel.

“Who can sing Evergreen?” vraagt Janet bij de bodem van de bacardifles. Dat lied zong ik vorig jaar toen ik om vier uur ’s nachts huiswaarts wandelde na een nacht van zuipen, slempen en hoereren in Rotterdam (Sorry Spoorsingel). En niet eerder had ik een dankbaarder publiek dan die keuken in Ballyfermot

TIIIIHIIIIIIIIIIIIME WE’VE LEARNED TO SAIL ABOVE
TIHIIIHIIIHIIIIIIME WON’T CHANGE THE MEANING OF ONE LOVE
AGELESS AND EVER
EVERGREEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN