Champagne

Ik word wakker met mijn ogen dicht en wacht. De fles champagne van gister was heerlijk, deze ochtend die daarop volgde niet. Ik tel tot drie en wacht nog steeds. Ik voel niets en haal opgelucht adem, ik durf zelfs mijn rechteroog langzaam op een kiertje open te zetten. Plots trekt er een scherpe steek door mijn schedel die een donderend geroffel achter zich laat. Ik zucht geërgerd en kom kreunend overeind. Op de automatische piloot strompel ik de gang op en doe zonder na te denken dat deur van de meterkast open. Shit, verkeerde deur… Ik ben zojuist gaan samenwonen met mijn vriend en moet nog overduidelijk aan de indeling van het flatje wennen. Maar vooruit, de volgende deur… Eerst naar de wc.
Vervolgens ga ik met een drumsolo á la Henny Huisman in mijn hersenpan op zoek naar een glas, paracetamol en water. Uiteindelijk na het laten vallen van een glas die net uit een gekregen glazenset van mijn moeder kwam en na de jacht op paracetamol lig ik weer in bed. Wat een avontuur…
Een aantal uren later (zo voelt het in ieder geval) hoor ik in de verte een zacht riedeltje. Ik houd mijn ogen stijf dicht, bang dat de drummer in mijn hoofd weer zal ontwaken. Is het de wasmachine die klaar is? De magnetron misschien? De televisie dan?
Plots zwaait met veel bombarie de slaapkamerdeur open. De gordijnen worden ruw opengetrokken en er valt genadeloos fel licht over mijn hoofd die vluchtig onder het dekbed verdwijnt. Mijn vriend staat grijnzend en enthousiast driftig met mijn mobiel te wapperen die vervolgens vervaarlijk dicht naast mijn verstopte hoofd belandt. “Je moeder” zegt hij triomfantelijk.
Een diepe kreun, een verbeten gezicht en vijftien minuten later sta ik chagrijnig en mét drumsolo’s in mijn hoofd onder de douche. Het is vijf uur ’s middags en we worden zodadelijk bij mijn ouders verwacht om gezellig een hapje te komen eten. Ik was het helemaal vergeten…
En ík weet weer waarom ik niet meer zoveel champagne op één avond wilde drinken.