Chantalle

Met haar lange, blonde haar samengebonden tot een paardenstaart en een bleek, make-uploos gezicht lijkt zij meer op een meisje van 16 dan op een jonge vrouw van 20. Witte teenslippers matchen goed met het roze joggingpak. In haar ene hand heeft ze een pluchen hond, in de andere een mobieltje. Haar moeder zit naast haar en geeft een nauwelijks zichtbaar kneepje in d’r knie als het intakegesprek aanvangt.

Chantalle is haar naam en zij is hier om haar beide borsten preventief te laten verwijderen. Tijdens de operatie zal de chirurg twee ballonnetjes onderhuids achterlaten. De komende weken zullen deze gevuld worden met een vloeistof om zo haar huid op te rekken. Na verloop van tijd kunnen dan definitieve protheses geplaatst worden. Haar oudere zus heeft op 27- jarige leeftijd borstkanker gekregen en na onderzoek is gebleken dat Chantalle met hetzelfde erfelijke gen behept is. Vandaar deze zware, maar moedige beslissing. Haar ogen staan dof. Ze is bang. Toch is deze keuze weloverwogen door haar gemaakt. Een vriend heeft ze niet. Die heeft het uitgemaakt, omdat hij geen vriendin met neptieten wil.

De moeder kijkt trots naar haar. Een blik die tevens bezorgdheid uitstraalt. Maar met name trots. De aangeboden koffie slaat zij af, omdat ze solidair is met haar dochter die nuchter moet zijn. Na het intakegesprek is het wachten op een telefoontje van de operatiekamer. De tijd wordt gedood met een spelletje op het mobieltje, terwijl moeder de Metro leest. De pluchen mascotte ligt verloren op het bed. Zijn troostende taak ligt nog in het verschiet. Uiteindelijk komt het moment dat Chantalle zich gereed moet maken voor de operatie. Zij hijst zichzelf in een blauw operatiejasje en is zichtbaar geëmotioneerd als haar borsten worden gemarkeerd met een dikke viltstift. Daarna wordt ze weggereden door het patiëntenvervoer.

Drie uur later komt Chantalle terug op de afdeling. Het wondgebied is verbonden met een strak foamverband. Ze is misselijk door de narcose. Intraveneuze medicatie hiervoor blijkt niet afdoende. Twee bekkentjes braakt zij vol en de pijn neemt toe. Laagdrempelig toegediende morfine zorgt ervoor dat zij redelijk versuft de nacht doorbrengt.
De volgende ochtend komt de chirurg visite lopen. Hij inspecteert het resultaat van zijn klus nadat hij het elastische verband verwijderd heeft. Een pijnlijke ervaring voor de patiënte. Tevreden zegt hij dat de operatie buitengewoon goed geslaagd is en dat zij die middag met ontslag mag. Geroutineerd meldt hij de regels waar zij zich thuis aan moet gaan houden: Niet sporten, geen zware dingen tillen en bij koorts of duidelijk toenemende zwelling direct contact opnemen met de afdeling.
Chantalle is stil en laat alles gelaten over zich heen komen. Tijdens een opfrisbeurt in de badkamer ziet zij zichzelf in de grote spiegel. Daar waar eerst pronte borsten zaten, zitten nu hechtpleisters op een kaal, gezwollen gebied. Ze begint te trillen en schiet vol. Zonder woorden vertelt zij dat ze verminkt is. Dat ze zich afgewezen voelt omdat haar vriend uit beeld is. Maar dat ze nog steeds volledig achter haar keuze staat. Het is een confronterende monoloog met zichzelf voor de spiegel.
Na de wasbeurt valt ze weer in slaap, het pluchen beest in haar armen. Die middag gaat Chantalle, als een oud vrouwtje in een rolstoel, met ontslag.

Drie maanden later meldt zij zich weer op de afdeling. Vandaag worden de definitieve protheses geplaatst. Een prachtige jonge vrouw met loshangend blond haar en een rechte rug staat voor de balie. Haar ogen glanzen en ze straalt levenslust uit. Wat een verschil met de vorige opname.
‘Ik ben Chantalle’, zegt zij bij het intakegesprek. Ik knik ten teken van herkenning en vraag waar het pluchen hondje is.
‘Oh, ergens thuis, denk ik. Ik weet het niet precies.’ Het klinkt nonchalant.
En met dat antwoord heeft ze, onbewust, de grootste bevestiging afgegeven dat het écht goed met haar gaat.