Ja hoor, vandaag is het weer zo’n dag. Zo’n dag dat alles niet loopt zoals ik wil, vanaf het begin. Vanaf het moment dat de wekker gaat en ik mijn grote teen tegen mijn tafeltje stoot terwijl ik de rest van mijn lichaam uit bed probeer te hijsen. Vloekend zoek ik de knop van het licht, en daarbij glijd ik met mijn eerste voet van de bovenste tree van de trap. Nog net op tijd weet ik me vast te klampen aan de trapleuning. En terwijl mijn kloppende hart nog luider klinkt dan het geluid van mijn wekker zo’n 20 seconden geleden strompel ik de trap af. Ik schiet in mijn kleding en probeer zo goed en zo kwaad als het kan mijn tanden te poetsen en mijn haren te doen. Al gaat dat niet erg gemakkelijk met mijn ogen nog dichtgeplakt van de coma waar ik zojuist uit ben ontwaakt.
Dan gebeurd het volgende, de tandpasta is op! En als ik ergens een hekel aan heb is het wel het feit dat ik op woensdagmorgen kwart over 6, niet de gore lucht die in mijn mond heeft gehuisd de afgelopen 7 uur, kan verwijderen!
Kauwgom! Met mijn haar half in een knot en met gel in mijn hand grijp ik naar mijn tas.
Wat ik beter niet had kunnen doen, want onderweg, hoe bizar dit ook mag klinken, glijd ik uit over een klodder tandpasta!
Tandpasta?? Hoe in hemelsnaam, kan dat laatste beetje tandpasta dat ik vandaag zo hard nodig heb, daar op de grond liggen. Wie heeft verzonnen dat ik daardoor een pakje kauwgom moet zoeken, daarbij uitglijd over dat laatste ellendige kloddertje tandpasta, uiteindelijk op de grond lig met mijn gel in mijn gezicht en op mijn schone shirt, en nu dus waarschijnlijk te laat op mijn werk kom omdat ik door deze ellende een nieuw shirt moet pakken, deze moet gaan strijken en mijn haar moet wassen omdat ik tijdens deze survivaltocht die klodder tandpasta in mijn haar heb weten te smeren?! ‘Ok’ denk ik dan ‘kom maar op, erger dan dit kan het niet meer worden’. En laat dat nou net niet de juiste gedachte zijn op zo’n dag als deze..
Ik kan je één ding vertellen, de rest van mijn dag is niet veel beter gegaan.
En met pijn in mijn hart besef ik me dat dit niet de eerste en ook niet de laatste dag in mijn leven zal zijn die zo zal verlopen!
Lang leve de chaos!
2 reacties
Dees · 12 juli 2008 op 11:18
Dit soort dagen probeer ik wel eens uit te leggen. Je weet bij pech #2 ook al dat het zo’n dag gaat worden, maar dan moet je die hele dag nog door. Ik vrees dat het gekoppeld is aan een bepaald persoonlijkheidstype, het beleven van dit soort dagen, want er zijn genoeg mensen die me aankijken alsof ik hartstikke gek ben als ik vertel over het stoten van mijn hoofd, de warmwaterkraan die het begeeft net als ik met mijn hoofd vol cremespoeling sta, de lekke band, rennen naar de trein die precies voor mijn neus wegrijdt en de conducteur die nog even vriendelijk naar me zwaait. Het in de consternatie vergeten van het kopen van een kaartje, de boete. Ach ja. Leuk stukje, je had de tragiek alleen nog iets breder mogen uitmeten, nu lijkt het mee te vallen en jij en ik weten dat het helemaal niet meeviel! [i]Not at all [/i] :stom:
Prlwytskovsky · 13 juli 2008 op 15:11
Je haar in een knot? Tjemig-de-pemig zeg: uit welke eeuw kom jij?
En wat betreft jou laatste dag? Breek me de bek niet open! 😉