Mijn ouders gaan scheiden. En al ben ik ruim 30+, het komt toch hard aan. Eigenlijk staat het huilen me nader dan het lachen. Wie had dit ooit verwacht?! Nou, ik niet. En dan te bedenken dat ik me vroeger, toen ik een jaar of 11 was, een buitenbeentje voelde in de klas omdat ik de enige was wiens ouders nog WEL bij elkaar waren. Alle kinderen hadden op maandagochtend in het kringgesprek de meest wilde verhalen over dingen die ze dat weekend met hun vader hadden beleefd. Woorden als pretpark-snackbar-speelgoedwinkel-bioscoop vlogen je om de oren. En arme ik was ‘gewoon’ met pa en ma en zusje naar opa en oma geweest en hadden daar een spelletje pim-pam-pet gespeeld.
Verjaardagen waren, in mijn ogen, dubbel zo leuk vanwege de kado’s en de aandacht die je kreeg omdat je twee keer je verjaardag mocht vieren.
Ik hoorde toen natuurlijk alleen maar de leuke dingen van mijn klasgenootjes. Jaren later op een reunie hoorde ik de drama’s die daarachter zaten en realiseerde ik me dat ik eigenlijk heel erg heb geboft met die ouders van mij.
Tot het moment van hun mededeling afgelopen week. Tja, ze waren op elkaar uitgekeken en al jaren uitgepraat. De ‘sjeu’ was eruit.
MAAR, er blijft ons nu wel het 1 en ander bespaard qua voogdij, alimentatie-gezeur en spullen die verdeeld moeten worden. Dacht ik.
In dit geval zijn het niet zozeer de spullen die verdeeld moeten worden, maar MIJN KIND!
Iedere donderdag passen mijn ouders op mijn zoon, en nee, dat is niet omdat ik dat aan hun heb gevraagd uit kostbesparend oogpunt van creche-opvang, maar dat wilden ze allebei HEEL graag. Sterker nog, als ik op zo’n donderdag besluit om een uurtje vroeger naar huis te gaan is hun huis te klein! Hun kleinzoon is hun alles.
En dat moet, volgens hen, na hun scheiding ook zo blijven. Of ze even met me mochten praten over ‘co-grootouderschap’!? Nooit van gehoord! Volgens hen zou ik mijn kleine schat ernstig te kort doen als hij opa en oma nooit meer, allebei, op die dag zou zien. Jaja, leg de schuld maar bij mij, JULLIE willen toch scheiden?
Mijn ouders hebben daarom een zeer eng-nauwkeurig schema opgesteld zodat ze allebei, tot op de minuut ‘voor de helft’, hun kleinzoon op bezoek krijgen. En of ik dan ,voor het gemak, iedere donderdag 5 km wil omrijden want m’n vader verhuist naar de andere kant van de stad. Hoe mijn kind dan de 2e helft van de dag bij opa komt? Oh, geen probleem, dat hadden ze ook al geregeld. Mijn moeder brengt hem bij m’n vader want ze heeft zich ingeschreven voor een aqua-jogclubje daar in de buurt.
Hmmm..ze waren toch al jaren ‘uitgepraat’?
Ik heb besloten om hier in mee te gaan. Wat al die ouders van mijn ex-klasgenoten vroeger fout hebben gedaan maken mijn ouders in die zin ruimschoots goed.
Ondanks alles, petje af!
8 reacties
wendy77 · 23 januari 2006 op 11:05
Het blijft verdrietig, welke leeftijd je ook hebt. Hopelijk gaat het goed met de bezoekregeling op donderdag en wie weet groeien ze nog terug naar elkaar toe door jouw zoon, of zie ik het nu weer te romantisch of kijk ik teveel tv…. 😉
Sterkte in ieder geval.
Dees · 23 januari 2006 op 13:09
En dat zonder mediator! Leuk stukje. Co-grootouderschap, ja daar denk je niet zo snel aan.
Mup · 23 januari 2006 op 13:29
[quote]Ondanks alles, petje af! [/quote]
Helemaal mee eens,
Groet Mup.
Trukie · 23 januari 2006 op 15:45
Ondanks het trieste van het waarom, vind ik het een kostelijke column. Dat is nou spelen met de ups en downs in het leven. Petje af.
Een LAT-relatie omwille van de kleinkinderen.
Bakema_NL · 23 januari 2006 op 17:27
Tja, ik kan hier herkenbaar bij invullen. Ben zelf 35 jaar oud en mijn ouders zijn zojuist gescheiden. Daarbij heeft mijn zoontje een opa verloren, want die moet voorlopig niet bij mij in de buurt komen en ik zou hem ook niet alleen willen laten met mijn zoontje, dus dat feest gaat alvast niet door……nu toont hij ook al totaal geen interesse na een half jaar afwezigheid, dit omdat hij elk contact met mij vermijdt…zit er toch nog wat verstandigs bij.
Toch had ik getekend voor zo’n co-grootouderschap, dat klinkt alsof het wat beter in goed overleg gaat allemaal, samen een punt er achter zetten. Ik zit met een vader die geen interesse/angst voor mij heeft en een moeder waarvan ik dacht dat ze de sterkste van de 2 was, maar er bijna finaal aan onderdoor ging, tot het punt van een mislukte zelfmoordpoging aan toe. Diep in de depressie dus, geestelijke bijstand, veel aandacht etc. en het lijkt er op dat het uiteindelijk wel goed gaat komen nu.
Inderdaad, het maakt niet uit hoe oud je bent, leuk is anders. Maar goed, shit happens, zelfs dit soort dingen zijn te onbenullig om te lang bij stil te blijven staan.
Li · 23 januari 2006 op 19:43
[quote]In dit geval zijn het niet zozeer de spullen die verdeeld moeten worden, maar MIJN KIND![/quote]
Geweldig dat ze dit goed geregeld hebben.
Ook voor een kleinkind is het raar dat ze opeens niet meer naar opa én naar oma kunnen.
Inderdaad petje af dus.
Li
Mosje · 23 januari 2006 op 22:58
Erg leuk stukje. Miscchien is het onbedoeld, maar ik lees alerlei leuke ironietjes zo tussen de woorden en zinnen door.
melady · 24 januari 2006 op 00:26
[quote]In dit geval zijn het niet zozeer de spullen die verdeeld moeten worden, maar MIJN KIND![/quote]
Wat leven we toch in een belachelijke,trieste en idiote tijd, zelfs ik raak de draad af en toe kwijt.
Aandoenlijk geschreven.