Collega’s in den vreemde

[i]Maandagmorgen, 8.47 uur.[/i]
Zoals gewoonlijk heerste er een fijn sfeertje tijdens de evaluatie van het weekend. Iedereen hing aan Bert’s lippen toen hij ons verslag deed van de voetbalwedstrijd van zijn jongste telg. Il Papa, zoals wij hem noemen, heeft een Italiaanse inslag en ondersteunt alles wat hij zegt met drukke gebaren. Een kop koffie moest het ontgelden en vloeide in rap tempo via zijn bureaublad op zijn stoel. Ja, Italiaanse koffie, net zo druk als Bert zelf. Jammer dat Koen er nog niet was; hij en Bert zijn samen altijd goed voor een half uurtje kantoorcabaret. Midden in het verhaal ging Anna’s telefoon. Shit. Een paar seconden nadat ze opgenomen had, beëindigde ze het gesprek. Nou ja, gesprek? Anna had alleen maar even geluisterd, werd vervolgens lijkbleek en begon over haar hele lichaam te trillen. “Koen. Is dood. Koen, ónze Koen!”

Wankelend stond zij op, ik was net op tijd om haar te ondersteunen. Samen liepen wij naar de toiletten, de andere collega’s geshockeerd achterlatend. Nadat Anna haar gezicht met koud water had afgespoeld, keken haar normaal zo uitgesproken ogen mij nietszeggend aan. In telegramstijl sprak zij monotoon: “Vannacht in zijn slaap overleden. Gevonden door Joke zijn vrouw. Wil dat ik nu kom. IK, Godverdomme!”
Arme Anna.

Op de automatische piloot liepen wij terug naar onze werkplek. Anna hield haar hoofd koel, zoals we van haar gewend zijn, en deed wat zij moest doen: sloot haar pc af, pakte haar jas en tas en zei dat ze vandaag niet meer terugkwam. Ik wilde haar een lift geven, maar dat aanbod sloeg zij resoluut af. “Alles onder controle”, verzekerde ze mij, met een knipoog ter bevestiging. Die knipoog sprak boekdelen, want ik was de enige die wist dat zij en Koen een verhouding hadden. “ Ik schakel door het leven, ik schakel in de auto wijfie, vang jij die hysterica’s hier maar op”, zei ze zachtjes.
Sterke Anna.

Anna had mij een tijdje terug al verteld dat Joke vermoedde dat Koen vreemdging. Onderweg naar de parkeerplaats deed ik een greep naar haar sleutels zodat ze wel gereden moest worden, maar ik greep mis. Anna wilde Joke, die zij mede bedrogen had, zelf onder ogen komen, zonder pottenkijkers. “Neem dan een taxi, trut!” “Nee, trut! Nu kan ik weg wanneer ik wil.” Daar zat wat in, dus zwaaide ik haar uit en droop af naar binnen.
Moedige Anna.

De anderen en ik lieten ons gaan en vingen elkaar op. Als je een collega verliest gebeurt alles en niets tegelijk in je kop, in je lijf. Het ene moment hing ik kotsend boven de wc-pot, het volgende moment functioneerde ik alsof er niets aan de hand was. Wetend dat Anna meer kwijt was dan alleen een collega, waren mijn gedachten constant bij haar. En bij Joke natuurlijk, dat was zo dubbel. Aan wat het wegvallen van Koen voor mij betekende kwam ik niet toe, nog niet. Eerst Anna maar eens horen, alles stapje voor stapje.

[i]Maandagmiddag, 15.53 uur[/i]
De telefoon op mijn bureau rinkelde voor de zoveelste keer. Het was de zus van Anna. Anna was ’s morgens om half tien verongelukt op de A13.

Anna en Koen, voor altijd samen in den vreemde.