Column insturen (x-loos)

Als je op “verstuur” klikt zegt het systeem; “Thanks for your submission”. Toch? Ik zal het trouwens zo zien.
‘Dat is fijn’, denk ik dan. Men is blij met mijn bijdrage. Ik mag hier zijn! Ik voldoe volledig aan de doelstellingen van het instituut. Althans, ik voed het systeem met een bijdrage die het systeem herkent. Ik ben op weg naar legalisatie, nee nog sterker, ik word zonder meer geaccepteerd. Men spreekt het vertrouwen uit dat ik geen misbruik zal maken van de geboden gelegenheid. In mijn verbeelding zijn de moderators van dienst, achter de schermen, in felle strijd gewikkeld met inzenders die een te sterk gif in hun teksten verwerken, teneinde de sterrenrijkdom van ons ‘deelnemers’ te beschermen en het voortbestaan van Column Iks zeker te stellen.

‘Welkom’, staat er bij de ingang van sommige gemeentes.
Dan krijg ik hetzelfde prettige gevoel. “Ik mag hier zijn”, voel ik dan. Zelfs al zou ik van plan zijn er te tanken zonder te betalen, of als een wilde plassen tegen de stoep van de Mairie.
“Bedankt en tot ziens”, lees je soms als je de goegemeente weer verlaat.
“Hé, blijf nog even”, was ook leuk geweest, alhoewel, als je net getankt hebt zonder te betalen…

Zelfs flouwe(a-loos) verhaaltjes mogen op Column Iks. Sterker nog…, moeten. Doen die niet de topstukken extra knallen? Ik functioneer dus hoe dan ook. Schrijvers komen, gaan en komen weerom, maar mijn kurk waarop alles drijft is toch de wetenschap dat jouw bijdrage wordt gelezen door meer dan honderd lezers en dat er reacties komen van medeschrijvers over inhoud en stijl.
Reacties van hen, die ik bewonder.
Van hen waar ik jaloers op ben, zo goed als die zijn en met wie ik agressief zou willen wedijveren.
Van hen met wie ik zou willen flirten en van wie ik hoop dat ze op Saskia Dekkers lijken.
En helaas, niet van hen die goede recensies kunnen schrijven en mij negeren. ‘Niet in investeren, denk ik dan dat ze denken’.
Malle ik!

Maar altijd hoop ik op bewondering en complimenten en steeds een onderbouwde formulering van de kritiek, kortom alles wat ik zelf niet goed beheers.
Ik fladder soms maar wat, gelijk een verlate eendagsvlinder in een omgespitte tuin.
Zo ben ik vanmorgen opgestegen uit mijn gescheurde cocon en weet maar een ding zeker; ik functioneer.
Stuifmeel of niet.
Mijn volgende column is misschien wel y-loos.
Ook moeilijk, maar ik wilde altijd al iets over Pally schrijven.