Comme il faut

Op het strand van Kijkduin schilder ik in mijn beste vriend ‘het kladblokje’ een schets voor een nieuw gedicht. De inspiratie daarvoor wordt mij aangereikt door een Haagsche binnenstadfamilie die zich op nekschotafstand naast Nachtzuster en mij heeft ingegraven. Hun kind staat met haar gezichtje in de volle zon op ons uitgelijnd.

‘Geef Nuenda en Jaylen maar een ijsje, dan houden ze hun muil tenminste.’ Schreeuwt de moeder naar de oma van het stel. Gedwee overhandigt oma vanuit de koelbox een ijsje aan de vader en scheurt de wikkel van een tweede af. Zonder te kijken houdt ze het ijsje om de hoek van het karretje, totdat Nuenda het vastpakt.

Vanaf een mobieltje begint moeder haar horoscoop voor te lezen. ‘Zo dan, ”Tweelingen: Venus, planeet van liefde en schoonheid, brengt de komende maanden door in jouw favoriete zone van je horoscoop.” Hoor je dat Jay?! Dus effe geen geouwehoer de komende tijd, staat hier.’
‘En wat staat er bij de mijne?’ Antwoordt Jaylen. ‘Ik heeft stier.’
‘Ja, dat weet ik toch en het is niet “Ik heeft stier”, maar “Ik heb stier”!’ Roept zij betweterig.

Hun kind mimet met handen en mond uit het zicht van de familie de agressieve gebaren van haar moeder na. Zachtjes por ik Nachtzuster in haar zij, waarna we de voorstelling van Nuenda samen volgen.
Niet veel later vertoont de Maxicosi een kindje van chocola. Door de zon en de motoriek van een driejarige zijn de Cornetto en het meisje nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden.
Ook haar vader heeft moeite om het ijsje netjes te consumeren. Onhandig veegt hij zijn chocoladebaard af aan een handdoek. Na een tik op de hand, pakt zijn vrouw het hoorntje af, welke ze net als Nuenda bijna synchroon met de punt in het zand steekt.

Stoer tuit ze haar mondje. Toont ze armpjes van stro. Trots neigt ze ‘t kontje, waarvan ze weet, comme il faut… Schrijf ik in mijn notitieblokje.