Communicatie verkakt het leven?

Je ‘real life’ vrienden zitten al een uur te wachten tot je op msn komt, er wordt zelfs na een uur al eens gesmst ‘of er wat aan de hand is’. Je kunt niet even gezellig kletsen met online vrienden over skype of teamspeak, niet even samen genieten van een spellletje of een chatsessie, geen youtube filmpjes kijken, geen muziek downloaden (met licenties uiteraard) en je kunt niet je hyves profiel gaan bijwerken met je net gemaakte foto`s van je net gemaakte trip naar het buitenland. Het lijkt ondenkbaar, maar toch gebeurt het. Je PersonalComputer(`s) hebben het begeven of je internet ligt eruit door een fout bij je provider. Gelukkig heb je altijd nog je goede oude vertrouwde GSM om je mee te redden en even iedereen een smsje te sturen om te laten weten dat je deze avond niet full-time bereikbaar bent en dat ze je daadwerkelijk moeten opbellen of zelfs langs moeten komen als er iets is.
De tijd dat je je bericht wat je voor je meest geliefde, of gehate persoon daadwerkelijk moet zeggen of schrijven is al lang voorbij. Even een snelle sms of msn bericht is genoeg.
Mensen moeten altijd te bereiken zijn. Het liefst msn aan laten staan, zelfs als je weg bent. Je GSM uitzetten is bijna een doodzonde en niet in het bezit zijn van een headset of in ieder geval een microfoon voor je PC is alweer bijna ondenkbaar.
Verslaving: een bepaald fenomeen frequent moeten ervaren, eraan vast zitten en er zelf niet vanaf kunnen komen. Zijn wij allemaal verslaafd aan communicatie technologieën? Zijn wij allemaal verslaafd aan toegankelijkheid? Bereikbaarheid?
Wat zal ik gaan doen? Even studeren met msn op de achtergrond gaat niet. Dan maar even een film uitzoeken. Niks op tv natuurlijk. Even snel op de pc een film uitzoeken en die met de nieuwste “download” techniek ‘streaming media movies’ bekijken gaat ook al niet. Internet nodig. De verveling slaat al snel toe. Wie zou er nu allemaal gezellig zitten msnn? Misschien heeft iemand wel iets belangrijks te melden!
Ik betrap mezelf erop dat ik me er niet lekker bij voel om totaal afgesloten te zijn van mijn sociale leven. Niemand kan mij bereiken over het net. Dit komt bijna nooit voor. Nooit eigenlijk, behalve nu. Daar komt hij al, de eerste bezorgde sms. “Schatteke, kom je nog op msn? Het is saai hier zonder jou! xxx”. Ik zat al te wachten op het moment dat hij kwam. Één van de mensen waarmee ik bijna dagelijks alles samen doe op msn begon half negen toch al raar te vinden, zeker omdat het, in haar ogen, verder een normale dag is.

De technologie zal het steeds makkelijker maken voor ons om met elkaar te communiceren. Satelieten sturen berichten of gesprekken door naar de rest van de wereld en je compacte computertje met camera en al erop en eraan verbind jou met miljoenen anderen. Maar maakt deze toegankelijkheid het juist niet moeilijker en saaier voor ons om te leven? Waar is de romantiek gebleven dat de mensen nog liefdesbrieven schreven? De tijd dat mensen “bij elkaar zijn” nog de moeite waard vonden en de momenten waarbij ze níet bij elkaar waren ook hun eigen ding konden doen, zonder gestoord te worden door een sms of een belletje van een ander?
Techniek is handig, in nood kun je je redden. Maar wat moet je wel niet opofferen voor deze zéér noodzakelijke zekerheid van hulp in ‘nood’? Als je nou op het toilet zit, even lekker leeg zit te schijten, dan wil je toch niet een bericht ontvangen van je liefste: “ik hou van je!”? Dan wil je toch niet dat je baas, collega, mede student of een van je kennissen of vrienden je een bericht stuurt: “k kom wt l8r, half 6 is haalbaar.”? Nee, dan wil je toch rustig even de tijd ervoor kunnen nemen en lekker relaxed achterover kunnen zakken zonder dat je gestoord wordt…
En toch werkt het vreemd genoeg niet zo en zorg je dat je zelfs dán je GSM veilig in je broekzak hebt zitten. Hij staat aan. Iedereen kan je bellen of smssen.