Huize Jan Steen, Hotel de Zoete Inval, restaurant de Rommelpot het is maar net hoe je ons huisje wil noemen. Hier kan veel, gast aan tafel, loge’s in de suite. Gezelligheid kent geen grenzen.Wij leven hier normaal gesproken met vijf gezinsleden in een doorsnee woning en ook al is ons huisje geen kasteel, soms zien enkele gezinsleden elkaar dagen niet. De een heeft een kantoorbaantje en is doordeweeks van 8 tot 18 uur van huis. De ander wordt pas wakker tegen twaalven en begint rond 16 uur met werken in de horeca en komt pas weer thuis als het nacht is, haar weekend valt op maandag en dinsdag.
De jongste twee gaan nog naar school, een naar de basisschool en de ander gaat sinds kort naar voorgezet onderwijs.
Communiceren met elkaar is dus wel eens lastig en moeilijk. Maar aangezien er drie van de vijf graag lezen en twee ook nog eens graag schrijven, moge duidelijk zijn dat er hier wat af gepent wordt.
Het zijn vaak zomaar wat krabbeltjes.
‘Hoe laat moet je opstaan? Je moet de groetjes hebben van je vriendin L. en M. was hier en komt morgenmiddag weer langs. Wanneer eet je weer thuis?’
‘Laat mij maar liggen, want ik ben morgen vrij. Leuk dat M. vandaag komt. Als je nog boodschappen gaat doen neem dan voor mij ff wat lekkers mee.’
Soms zijn het maar een paar regeltjes, soms meerder blaadjes vol. Een enkele keer schrijven we elkaar wat we te weinig zeggen.
Zo schreef ik deze week op een avond: ‘Hey Kareltje… Voor jou hier een eerste boekje (columns van een jaar), voor als je je verveelt of als je eens wil lezen wat die maffe mams heeft geschreven’
Antwoord lag de volgende ochtend voor de slaapkamer deur: ‘Hoi mams, k ‘had het boekje stiekumpjes al wel gelezen, maar tis de moeite waard om het nog wel eens te lezen. Thanx xxxissies je trotse dochter.’
Met een brok in de keel las ik dat en kan hier nu alleen maar tikken dat deze mams minstens net zo trots is op haar meisje.
Het schriftje is bijna vol en aan vervanging toe, ik zal een dikkere en mooiere uitzoeken voor het volgende jaar. Heel af en toe lees ik nog eens wat terug en geniet daarvan. Ik had niet kunnen bedenken dat dit (uit nood geboren) zo leuk zou zijn.
13 reacties
Mup · 9 oktober 2004 op 19:51
Bij jou aanschuiven, en met je communiceren voelt als thuiskomen. Nooit ophouden daarmee, hoor!
Groet Mup.
Li · 9 oktober 2004 op 20:21
Wat een heerlijke herkenbare column weer Pepe.
Het is bij ons niet anders. De ene keer zitten we met drie personen aan de eettafel en de volgende keer met zeven. En dat wordt vaak ook nog op het allerlaatste nippertje gemeld
Bij ons thuis dient een flinke WC-kalender als correspondentiepunt. Er worden zelfs hele discussies gevoerd.
Bovendien zeggen ze dat ze mijn columns niet lezen en schamperen dat ze mijn boekjes zelfs nog nooit hebben doorgebladerd . Maar ze weten wel verdacht veel over de inhoud.:-P
sally · 9 oktober 2004 op 23:17
Samen eten is heilig bij ons. Maar net als bij jou lukt dat lang niet altijd.
Juist de kleine dingen van de dag bespreken, betekend intensief contakt houden. Wat ook lang niet altijd lukt net als bij jou.
Wel leuk dat de wetenswaardigheidjes via briefjes uitgewisseld worden.
Dat boekje van jou is goud waard.
Dat weet ik zeker.
veel liefs
sally
Dees · 10 oktober 2004 op 10:06
Altijd leuk lezen, een stukje uit de familiekronieken van Peep… Bewaar je al die geeltjes ook?
pepe · 10 oktober 2004 op 10:16
Allemaal bedankt voor de leuke reacties.
*Mup* Aanschuiven kan jij altijd, dat weet je! Zelfs onder het eten, schuiven we er gewoon een bord bij. Tijdens intieme momenten zul je even op de gang moeten wachten met Kareltje, die regelt dat allemaal prima 😉
*Li* Ik zou wel eens bij jou op de wc een kijkje willen nemen 😉 Kan ik daar dan ook mijn kopje koffie krijgen, want ik denk ik wel even zoet zal zijn.
*Sally* Het boekje is goud waard zeker, maar degene die er in schrijven zijn onvervangbaar en dus het kostbaarste wat er bestaat.
*Dees* Ik noem het Pepe’s Kluitjes en ja ik bewaar bijna al die krabbeltjes in het geel, groen of blauw.
Louise · 10 oktober 2004 op 11:14
Ik ken het soort schriftje, wij gebruiken het hier ook, uit nood geboren, net als bij jou.
Soms kom ik ook eens een gedateerd exemplaar tegen en dat is smullen. Een compleet ander leven schuift er dan in korte tijd voorbij.
Goed idee, om een stevig en mooi schriftje te regelen. Zoiets vraagt er eigenlijk om, om bewaard te worden.
melady · 10 oktober 2004 op 14:00
Heel mooi pepe!!
meermeer
Melady 🙂
Ma3anne · 10 oktober 2004 op 18:09
Huisje Warmte en Hartelijkheid ben je nog vergeten. 😉
Begin alweer een beetje heimwee te krijgen als ik dit lees.
Kees Schilder · 10 oktober 2004 op 22:29
Leuk die krabbeltjes.Zeker achteraf.
WritersBlocq · 10 oktober 2004 op 23:03
Leuk pepe, ik zie het voor me! Pfff, ik heb dat alles in mijn hoofd omdat ik een 1persoonshuishoudentje heb met een lieve poes, maar qua briefjes zijn het er denk ik net zoveel in chaotische tijden: ik en mezelf tellen voor een heel gezin…
Groetjes, Pauline.
😀
ignatius · 11 oktober 2004 op 13:42
[quote]Huize Jan Steen, Hotel de Zoete Inval, restaurant de Rommelpot het is maar net hoe je ons huisje wil noemen. Hier kan veel, gast aan tafel, loge’s in de suite[/quote]
Mooi, ben volgende week in de buurt en schrijf me bij deze in voor een (voedzame) maaltijd en een overnachting met uitgebreid ontbijt. 😛
KingArthur · 11 oktober 2004 op 17:25
Leuk! Ofschoon het alweer jaren geleden is deed het mij terugdenken aan mijn studententijd.
pepe · 11 oktober 2004 op 20:59
*Louise* Ik ga snel op zoek naar een mooier exemplaar.
*Melady* kan het wat minder, minder hard… dat geroep om meer… 😉
*Ma3* die heimwee daar valt wat aan te doen… je komt gewoon met een goeie smoes aanvliegen en blijft plakken.
*Kees* gouden krabbeltjes en genieten om het terug te lezen.
*Pauline* Gewoon opschrijven dan zit je hoofd niet zo vol:-)
*Ignatius* welke buurt? Kom je maar voorstellen dan…
*King Arthur* Tot vorig jaar was de jongedame (kareltje) ook studente, maar het is zo leuk en handig dus schrijven we lekker door!