¿Coño o coña?

De zwaarte van m’n pen.
De vastgevroren woorden, gedachten in de vorm van ijspegels, bevroren door de afgesloten warmtegolf van het hart.
Allemaal getuigen en bewijs van de gemoedstoestand
Van mij;
Ik wil dit niet. Soms weet ik dat ik iets beter niet kan weten.
Dan moet ik mezelf beschermen tegen gevaarlijk vuur.
Maar toch geef ik me dan bloot en zoek ik de pijn fijntjes op; alsof ik het lekker vind, ervan geniet.
Steeds brand ik me weer.

Maar stiekem lig ik de hele nacht wakker, tollen de pijnlijkheden door m’n hoofd, ontsteken ze kwaadaardige vuurbronnen in mij en veelal breken ze zelfs de dijken van m’n zelfbeheersing: zeeën van emotie stromen naar buiten. Kleine teardrops verlaten het oog, strelen de wang. Eerst worden ze nog weggewuifd door de ontkennende handen maar al snel is er geen houden meer aan; ontkenning heeft geen zin meer en verdoezeling evenmin.
Tranen tekenen m’n wang, het zilte water vindt haar weg naar m’n mond
o
(tot) de grond
Soms blijft er een traan steken op m’n neus:
Een teken van deze kinderlijke emotie
Om zoiets “volwassens”
Ik snap mezelf niet…
Of juist te goed.

Nee, jij begrijpt mij niet.
Je deed niet eens moeite om me te begrijpen, want iets dat je gebruikt als tijdelijke replacement hoef je immers ook niet uit te pluizen; zonde van de energie!
Het is het leenautoprincipe: je wacht tot je het eigen “ideale” exemplaar weer hebt en neemt even genoeg met een afgetrapte tweede-, derde-, vierde-, tigste- ..keus.
Ik was reserve in dit verhaal, en zij was jouw ideale stuk.
Toen alles weer gefixt was en jij en zij werden herenigd tot stel, liet je me in de berm staan.
Jah…“even een korte pauze”… “een broodje halen bij de pomp”…. En je kwam nooit meer terug! Je liet me als oud vuil achter en ging er met het feestmaal vandoor.

Eigenlijk zou dit me niet moeten kunnen schelen.
Ik stond immers niet stil; ik liftte in de berm. Voordat jij in beeld kwam en vlak nadat je uit beeld was.
Jeweetwel…dat lid van jouw “straatnaamgenootschap” en als toetje dat serverende brok testosteron.

Maar toch raakt jouw laffe verdwijning me.
Het verblindende contrast flits als een spiegellicht in m’n oog omdat ik geen slapjanus ben; ik heb ruggengraat en gebruik m’n hart als levenskompas.

Dat gedicht voor jou was een hartenkreet.
Een van de meest slechte en wanhopige weliswaar.
Lucky you.
M’n intuïtie werkte toen al ongemerkt goed.

Ik zou je onder een bus kunnen wensen, of beter nog: hopen dat je wordt opgegeten door een stelletje op holgeslagen kangaroos.
Maar die fase ben ik nu wel ontgroeid.
Ik ben je voorbijgestreefd; al die (onbewuste) pijnsteken van jou maken mij zoveel sterker.
Ze wakkeren hetzelfde aan als drie jaar geleden: strijdlust!
Toen begon het ook met verdriet, boosheid, geladen in een tijdbom, klaar om af te gaan.
Zo energievretend..het vrat me letterlijk op.
Jij en tig anderen krijgen nu de eer.
Maar ik profiteer;)