Het glas staat als stille getuige op de salontafel. Ergens in de verte is het geluid van verkeer te horen, overstemt door het geronk uit de slaapkamer.
Opnieuw hangt hier de penetrante geur van oud zweet, knoflook en alcohol. Luchten heeft geen zin. De geur zit diep van binnen. Wetende wat er straks gaat komen. Het groot niet te vermijden. De wasmachine maakt overuren maar de leliebloesem verliest het van dat wat doordringender is. De tranen rollen hun weg naar beneden. De zilte smaak tast papillen aan. In een hoek van de kamer zijn ingepakte tassen het bewijs van het naderende einde. Het kan niet langer zo. Keuzes zijn gemaakt. De videorecorder kan ontkoppelt worden en ook de DVD speler mag voor het eerst in jaren van zijn plek. De foto’s staren hun gelukkige blik de ruimte in. Fragmenten uit vervlogen tijden.
De slaapkamer ontwaakt en het gerochel is niet van de lucht. De ijskast piept tijdens het opendoen. De klik van het bierdopje klinkt als een heipaal in verse grond.
Nietszeggende ogen kijken naar de rommel in de kamer.Het gouden vocht vindt zijn weg in het vuile glas van de dag ervoor. De scheldpartij kan beginnen. Het ruisen van de bomen en de kleur van zonnebloemen roept herinneringen op. Volledig van de buitenwereld afgesloten. Daar zijn waar het goed is.
De tassen blijken zwaar tijdens het naar buiten dragen. De donkere plek in de kofferbak van de auto wordt ziende ogen lichter. De traptreden terug naar boven lijken tot aan de hemel te reiken. De DVD speler heeft de val naar beneden niet overleefd. De videorecorder echter wel. Het geluid van een ringtone verstoord diepe gedachten. Frankrijk laat weten er altijd te zijn, in goede of slechte tijden. Na een laatste blik op het eens zo geliefde gezicht valt zachtjes de deur in het slot.
Dag, mijn liefste
16 reacties
DriekOplopers · 14 januari 2007 op 17:12
Een indrukwekkende beschrijving van een hoogstwaarschijnlijk onvermijdelijk afscheid… Vooral het “Dag, mijn liefste” aan het eind maakt verdrietig…
😥
Driek
Li · 14 januari 2007 op 19:05
Mooie zinnen maar hier en daar ook verwarrend.
[quote]De scheldpartij kan beginnen. Het ruisen van de bomen en de kleur van zonnebloemen roept herinneringen op. [/quote]
Het lijkt alsof er stukjes zijn overgeslagen.
Li
Eddy Kielema · 14 januari 2007 op 19:54
Je schrijft mooie zinnen en misschien juist daardoor begrijp ik bepaalde delen niet helemaal. Gaat ’t om een afscheid van een huis?
pally · 14 januari 2007 op 20:01
Je neemt in je columns steeds een beetje afscheid Chantalle en het helpt je vast als je het in woorden kan gieten.
Verdrietig voor je, maar het concrete resultaat is weer een mooie column, sterkte
Pally :kus:
Chantalle · 14 januari 2007 op 20:03
Eddy: Het gaat om het afscheid van mijn geliefde die drank boven mij verkoos.
Li: Er wordt niets overgeslagen. Als de scheldpartij gaat beginnen vlucht ik in herinneringen.
Driek: Dank je voor je lieve reactie.
Chantalle · 14 januari 2007 op 20:05
Pally: Ja, het helpt enorm dat ik het met jullie mag delen.
Dank jullie wel.
Eddy Kielema · 14 januari 2007 op 20:25
Oei, nu voel ik me wel een beetje dom. Nu ik je column nog een keer lees is ’t me helemaal duidelijk. Excuus voor mijn onnozelheid.
pepe · 14 januari 2007 op 21:58
Weer een column om stil van te worden.
Hopelijk mag je in de toekomst weer de ruisende bomen en kleurende zonnebloemen vinden. Sterkte
Chantalle · 14 januari 2007 op 22:13
Het is zeker niet dom Eddy. Een column wordt geschreven vanuit het gevoel van de schrijver. Die weet dus precies wat de betekenis van sommige zinnen is. Dat een lezer dit niet altijd direct ziet lijkt me logisch.
Ik ben juist blij met tips en vragen. Zo kan ik mezelf blijven verbeteren.
SIMBA · 15 januari 2007 op 08:38
Heftig!
Bitchy · 15 januari 2007 op 10:15
Heb hem ook meerdere malen gelezen.
Ben het met Driek eens, het *dag, mijn liefste*, maakt het intens droef.
Soms moet je kiezen tussen je verstand en gevoel. Sterkte!
arta · 15 januari 2007 op 11:09
Weer indrukwekkend geschreven, Chantalle!
Shitonya · 15 januari 2007 op 14:40
Knap hoe je zoiets simpels ( dit overkomen namelijk zoveel mensen, afscheid van een ex, om welke reden dan ook, hartenpijn..) zo prachtig kunt verwoorden. Als je iets met gevoel schrijft, vallen er ineens woorden uit die je normaal nooit zou kunnen bedenken. :kus:
EpMeijer · 15 januari 2007 op 15:29
Mij storen de foutjes in je hartverscheurende relaas: ‘ontkoppelt’, ‘het geluid… verstoord’, ‘het ruisen van de boemen en de kleur van zonnebloemen roept(moet zijn; roepen, want er is sprake van meervoud)’.
Even twee ezelsbruggetjes.
Als je niet weet of het ‘word’ of ‘wordt’ moet zijn, denk er dan ‘lopen’ voor in de plaats. Voorbeeld: ‘Boer Krelis … boos.’ Dus schrijf je wordt hier met t. ‘Het geluid van de ringtone …’
‘Loopt’ dus. De stam van het werkwoord ‘verstoren’ is ‘verstoor’. Daar komt in dit geval dus een ’t’ achter.
Weet je niet of ontkoppeld met een d of een t moet? Vraag jezelf dan af wat de verleden tijd is: ontkoppelde op ontkoppelte? Je kunt er ook achter komen door het woord bijvoeglijk te gebruiken: de ontkoppel… caravan.
Kleeft nooit, lukt altijd.
Chantalle · 15 januari 2007 op 23:07
Ik ben het helemaal eens met het d en t stukje, voor wat betreft ontkoppelt(d) en verstoord(t). Heb er van Driek al subtiel een mail over gehad. Ik heb hem ook uitgelegd wat hier de reden van is, die ik hier verder niet bespreekbaar zal maken. Uitleg over hoe ik word schrijf lijkt me onzin, dat beheers ik namelijk wel.
Voor wat betreft je meervoudsvorm moet ik je helaas tegenspreken. Het ruisen van de bomen en de kleur van zonnebloemen ROEPT herinneringen op is namelijk helemaal goed. Dit hoeft niet in meervoudsvorm geschreven te worden, staat los van elkaar.
KawaSutra · 17 januari 2007 op 17:48
Een tekst met een diepe lading. Mooi Chantalle.