Dagdromen

Dromen, fantaseren, denken over hoe het had kunnen zijn, hoe het zal kunnen zijn, mag. Het is ongevaarlijk zolang je beseft en voor ogen houdt dat het fantasieën zijn en niet meer. Zodra je de zoete hersenspinsels en hoopvolle beelden niet meer kunt onderscheiden van de werkelijkheid, wordt het gevaarlijk. Alle dingen in het heden hebben een vervolg in de toekomst. Dat vervolg is niet bekend en mensen zijn nu eenmaal bang voor het onbekende. Je denkt daarom na over hoe de toekomst kan zijn, dagdroomt even weg tijdens het wachten op de bus, tijdens het ritje op de fiets naar huis, in de trein als je de huizen, bomen en weilanden voorbij ziet flitsen. Je trekt voorzichtige stippellijntjes van kleine glazen druppeltjes die bij vandaag beginnen en zich een weg weten te vinden naar morgen, overmorgen, volgende week en verder. De breekbare bolletjes rijgen zich aaneen tot een ketting die opkrult tot een prachtig kunstwerk. Zolang je weet dat deze glazen beelden dromen zijn, en je er niet te veel aan vasthoudt, kan er vrij weinig gebeuren. Je kan teleurgesteld zijn omdat het beeld eerder kapot ging dan je dacht, maar glas is nu eenmaal breekbaar.

Als je niet beseft dat dagdromen fragiel zijn en je erop vertrouwt, kun je jezelf aardig verliezen. Soms stoot iemand zachtjes tegen je droom aan, die uit onbalans raakt en in tientallen druppeltjes uiteenspat op de grond. Het kan ook gebeuren dat iemand met een hamer bruut jouw zorgvuldig gedroomde beeld aan gruzelementen slaat. Als je er te dichtbij staat, kun je jezelf aardig snijden en er zelfs littekens aan over houden.

Wat nu als iedere keer blijkt dat de werkelijkheid jouw spoor van zorgvuldig weggelegde druppeltjes volgt? Wat als jouw glazen beelden niet in losse bolletjes uiteenvallen, maar juist dichter op elkaar gaan zitten, en versmelten met het heden? Wat als al je dagdromen, hoe absurd dan ook, uitkomen?

Mijn dagdromen komen uit. In mijn beeldentuin is er plek tekort, beelden blijven staan in plaats van plek te maken voor nieuwe. Toekomstbeelden uit het verleden raken overwoekert met klimop. Alles in mijn leven lijkt op het moment te kloppen en dat voelt akelig. Ik droom het ideale, meest romantische scenario wat nog enigszins op het randje van geloofwaardigheid balanceert, en het komt uit. Soms vraag ik me af of mijn leven wel echt is, of het niet één grote droom is waar ik maar niet uit wakker word. Ik ga langzaamaan vertrouwen op de schijnbare stevigheid van de beelden. Maar het is wachten op degene die langsloopt en met een subtiele beweging van de arm één voor één de kunstwerken van hun voetstukken afveegt en mij achter laat met niets dan ruimte en glazen druppels voor nieuwe dagdromen.